Ve ansızın, coşkunun sönüp yerini sessizliğe bıraktığı bir anda doğrudan şöyle dedi: “Evde bir ölü var farkında değil misiniz.”
Madame de Prie yüz ifadesini değiştirmeden buz gibi bir sesle “O benim” dedi “bu kışı çıkaramayacağım!”
Sayfa 36Kitabı okudu
Yaşayan ölü gibi yeryüzünün altında tabutunun içinde uyanıp çığlıklar atan, öfkesinden deliye dönüp duvarları yumruklayan birisi gibi hissediyordu kendini: ama yukarıda onu duyan hiçkimse yoktu, insanlar yeryüzünde hafif adımlarla yürüyor ve o sesle yalnızlığın içinde boğulup gidiyordu. Madame de Prie birkaç mektup daha yazdı ama tıpkı gömülü insanların bağırmalarını kimsenin durmayacağını bildiği gibi yalnızlığının bariyerlerini de güçsüz bir şekilde yumrukladığının farkınada olduğu bir duyguyla yaptı bunu. Fakat bununla sadece kendini kandırıyordu ve burada Courbepine'de en acı düşmanıydı zaman.
