Okumamı çaldılar...
Birkaç gün oldu dikkatimi verip bir şey yapamıyorum. Ne kitap okuyasım var ne de başka bir şey. Sürekli bir elim telefonda bilgisayarda haberlere bakmadan yapamıyorum. Bakınca da içim parçalanıyor. Uzak durmaya çalışıyorum sonra aklıma selde, yangında can verenler, can çekişenler geliyor. Çaresizliğin de getirdiği bir döngünün içindeyim.
Burada
“Madem insan insanın ümididir, madem çıkmadık canda ümit vardır; bakalım kimde can kalmış.”
İsmet Özel
Kan ağlıyor yüreğim görüyorsunuz
Madem beni koyup gidiyorsunuz.
