Öğrencisi olduğum Küçükçekmece İlkokulu'nun bahçesinden atlayarak; haftada mütemadiyen bir kere anlatılan ''Küçükçekmece Tufanı ve Kaybolan Şehir'' efsanesine konu olan göle doğru yürüdük. Mete yine anlatmaya başlamıştı hurafeyi: Yıllar yıllar önce yaşlıca bir dede gölün altındaki şehre gelmiş, kapı kapı gezip bir tas su istemiş, kimse de
"Kahvaltımı da, dayağımı da yemiştim; karnım tok, sırtım pek morluk doluydu."
"Sana bir şey diyeyim mi kız? Sen evde kalmazsın. Baktın umduğun gibi gitmedi, yaşlı maşlı demem ben alırım seni."
"Bir keresinde kısır günü bize denk geldiğinde evde yeteri kadar zigon olmadığı açığa çıkınca beni çağırıp bir komşunun dizinin dibine oturtup onun tabağını, çayını tutmamı istemişti. Kadının dizinin dibine bağdaş kurup iki elimi açmıştım. Kadın elimdeki çaydan bir yudum alıyor, sonra tekrar çay bardağını elimdeki çay bardağı altlığına bırakıyordu. Sonra diğer elimdeki tabağı alıp biraz yiyor, yemesi bitince onu da diğer elime bırakıyordu. İsveç çakısı gibiydim annemin gözünde. Kah zigon olarak kullanıyordu beni, kah kanal değiştirmek için uzaktan kumanda olarak."
Mahalleden Arkadaşlar- Selçuk Aydemir
