''(...) Sabri Hoca birdenbire Behçet Bey'e döndü:
— Oğlum Behçet, sen bir medeniyetin iflâsı nedir, bilir misin? dedi.
İnsan bozulur, insan kalmaz; bir medeniyet insanı yapan manevî kıymetler manzumesidir.
Anlıyor musun şimdi derdin büyüklüğünü?…
Cahilsin; okur, öğrenirsin. Gerisin; ilerlersin. Adam yok; yetiştirirsin, günün birinde meydana çıkıverir. Paran yok; kazanırsın. Her şeyin bir çaresi vardır. Fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur.
Sen cilt yapıyorsun; şiraze nedir bilirsin. Bizde insanoğlu şirazesiz kalmış. ''
''(...)Ne yapalım, işte bu günlere de kaldık. Devir döndü Battal Ağam, insan azgınlaştı. İnsan insanlıktan çıkıştı. Bundan sonra biz iflah olur muyuz ola?
Bundan sonra herkes kendini düşünüyor.
Eskiden bir tek insanın tırnağına taş değse, bir oymağın, bir aşiretin, bütün şu dünyadaki insanların yüreğine değmiş gibi olur; herkesin yüreği sızlardı.
Şimdi ya, şimdi herkes birbirisinin ölüsüne basıp geçiyor, basıp geçiyor, basıp geçiyor.''
Alıntılar sırasıyla:
Ahmet Hamdi Tanpınar, Mahur Beste, s.91
Yaşar Kemal, İnce Memed 3, s.266