İnsanlar ne kadar büyürlerse büyüsünler, ne kadar ihtiyarlarlarsa ihtiyarlasınlar, yine de bazı dakikalar vardır ki annelerine sokularak çocuk olmak isterler.
En küçük sebeplere en büyük hayaller için yeterli saymış, kendisine sahte temeller üzerine kurulu hayali bir hayat inşa etmişti.
Ümit var mı?
Ümit ne vakit kesilir?
Kötü gördüklerini iyi görmek için uğraşmıştı. Fakat artık bu mümkün değildi.
İnsan, arzularıyla ters düşen şeyleri olmasını istediği şekilde görmeye çalışarak daima sevgili arzularıyla oyalanmakla kendini avutur.
Sevmek bu muydu? İnsanı sanki bir mengenenin içinde sıkıp sıkıp da birisinin ayaklarının altına hurdahaş, can çekişir halde atmak isteyen bu öldürülecek şey, sevmek bu muydu?
Ruhumdaki korkunç azabın kendisine eziyet veren sesini susturmaya çalıştı.
Acaba talihsiz hayatında o mutluluk saati çalacak mı?
Sanki siyah bir nur ki sarhoş eden bir aşk ateşiyle vücudunu sarıyor, yakıyor. Fakat ruhunu okşayan bir ateşle, bir ateş ki adeta bir buse...
İnsanlar ne tuhaftır! Kötü bir şey yaptıklarını hissedecek olurlarsa mutlaka ilk önce vicdanlarını rahatlatacak bir sebep bulurlar. Suç işlemiş olanlara sorunuz, hepsinde kendi kendilerine icap edilip büyük bir özenle kuvvetlendirilmiş sebeplere rastlarsınız.