Hafız Burhan - Makber (Her Yer Karanlık)
Bilgi...
Hafız Burhan, çocuk yaşlarında sesiyle dikkat çekmiş, Lem'i Atlı ve Saadettin Kaynak gibi hocalarla çalışma fırsatı bulmuş, köklü bir musiki eğitimi almamıştır. Türk musikisinin yetiştirdiği en güzel ve en güçlü seslerden biri olarak gösterilir. Roma Konservatuarı kendisine eğitim vermek için ısrar etmişse de, teklif Hafız Burhan tarafından reddedilmiştir.
Radyoda okuduğu zaman ses teknisyenlerinin zorluklarla karşılaştığı, mikrofonların Hafız Burhan'ın sesine yeterli olmadığı, teknisyenlerin isteği ile mikrofona olabildiğince uzak bir noktada şarkı okuduğu, bazı konserlerinde ise mikrofon kullanmadığı anlatılır. Columbia Records için doldurduğu 100 kadar plağı mevcuttur. Döneminin müzikten en fazla kazanan sanatçısı ve ilk araba sahiplerinden olmuştur. Tepebaşı'ndaki lokalinin sahnesinde "Dikkat! Saz esnasında hariçten şarkı istemek polis emrile men edilmiştir." şeklinde bir uyarı yazısı bulunurdu.
1943'de Mareşal Fevzi Çakmak'ın kızının mevlüdünü okumak için gittiği Ankara'da, 46 yaşında, beyin kanamasından vefat etmiştir. Makber'in sözleri, eşinin ölümü üzerine bu dizeleri kaleme alan Abdülhak Hamid Tarhan'a, bestesi ise Hafız Burhan'a aittir ve hakkıyla icra edilmesi en zor TSM eserlerinden biri olarak görülür, rast makamındadır.
Alıntı, Alkışlarla Yaşıyorum'dan...
youtube.com/watch?v=P1GXIVr...
Çaresizliği yenenler
Edison ise, ampulü bulurken 999 kere hata yaptığını artık bulamayacağını söyleyen yardımcılarına, “Hayır, 999 kere hata yapmadım, 999 yapılmayacak şeyi bularak 999 kere doğruya yaklaştım.” demeyip bininci denemesinde ampulü bulamasaydı, belki biz hâlâ, “Her yer karanlık, makber mi Ya Rab!” diyor olacaktık…
Havf u Reca: Umutla Korku Arasında
Burada umut yok... Işık yok... Her yer karanlık... Makber mi ya Rab?
Sayfa 63Kitabı okudu
Tarhan, Eşini Kaybettiğinde
Eyvâh! Ne yer, ne yâr kaldı,
Gönlüm dolu âh ü zâr kaldı.
Şimdi buradaydı gitti elden,
Gitti ebede gelip ezelden.
Ben gittim o hâksâr kaldı,
Bir kûşede târumâr kaldı.
Bâkî o, enîs-i dilden eyvâh!
Makber
Eyvâh! .. Ne yer, ne yâr kaldı,
Gönlüm dolu âh ü zâr kaldı.
Şimdi buradaydı gitti elden,
Gitti ebede gelip ezelden.
Ben gittim o hâksâr kaldı,
Bir kûşede târumâr kaldı.
Bâkî o, enîs–i dilden eyvâh!
