Ah, her şeyden nefret etmeye başladım! Bu yaşamdan, bu insanlardan.
Benimse, insana ne düşündüğü sorulur mu, diye şaşkınlıktan dilim tutulurdu. Bu soruya nasıl yanıt verilebilirdi? Bana göre, insan aynı anda pek çok şeyi düşünebilirdi; o anda gözünün önünde olan şeyleri düşünebildiği gibi, dün gördüğü ya da bir yıl önce gördüğü şeyleri de düşünebilirdi... Bunların tümü birbirinin içine geçmiş, sürekli hareket eden, birbirinin yerini alan, değişen, ele geçmez şeyler değil miydi?
Sayfa 183Kitabı okudu
İnsan inanır ya da inanmaz; kendi bileceği iş! İnsan özgürdür... Yaptığı her şeyden kendisi sorumludur; inanmaktan, inanmamaktan, sevmekten, aklı başında davranmaktan hep kendisi sorumludur... İşte bu yüzden de özgürdür!
Vay be! Şu dünyada hırsızlardan iyisi yok yemin ederim!
Burada efendi falan yok. Hepimiz çırılçıplak, tükenmiş insanlarız.
Seni dinsiz köpek...
Arkamdan dedikodu yaparsın ha...
"Ne yani, bütün hayat böyle mi geçecek?" diye düşünüyordum. "Daha iyi, daha güzel hiçbir şey göremeden, ben de bu insanlar gibi mi yaşayıp gideceğim?"
Sayfa 334
Herkes düzen ister ama kafası çalışan yok.
"İnsanların ruhunu öldürüyorlar anne" demişti
Maksim Gorki:
"İşte asıl cinayet bu utanılacak bir cinayet..."
İnsanlar gün içinde kabalıkları, kalabalıklarıyla ne kadar da incitiyorlar değil mi ruhumuzu?
Kalbimizi nasıl da kırabiliyorlar.
Oysa Platon şu nasihatte bulunur:
"Nazik olun. Çünkü karşılaştığınız herkes farkında olmadığınız zorluklarla boğuşuyor..."
Dikkat ediyor muyuz buna ?
Anlamaya çalışıyor muyuz insanları yargılamadan önce? Unutuyor muyuz yoksa herkesin bir kalbi olduğunu?
Pessoa'dan bir alıntı yapayım yeri gelmişken:
"Kimseyle alay etme. Kimseyi küçük görme. Kalbinin ücra köşesinde bile yapma bunu. İnsan yaşamı alaya alınmayacak kadar hüzünlü ciddidir."
Çoğu zaman unutsak da gerçek bu...
Ressam Van Gogh geçirdiği bir kriz sonrası kendisine sıktığı bir kurşunla yaralanıp evine geldiğinde şu sözü sayıklayıp hayata veda etmişti:
"Hüzün sonsuza dek sürecek..."
Sürmesin, sürdürmeyelim İnsanları incitmeyelim.