Ben Tanrı’dan bile korkardım. Tanrı’nın sevgisine değil, gazabına inanırdım. İnanç. Bu yalnızca Tanrı’nın kırbacını yemek üzere mahkemeye çıkıyormuşum gibi bir histi. Cehennemin varlığına inansam da cennet benim için yoktu.
Bu seferki gülümseme kırışıklıkları olan
bir maymunun gülümsemesi değildi ama oldukça başarılı bir gülümsemeydi. Yine de bir insanın gülümsemesinden farklıydı. Bir şey eksikti. Kanın ağırlığı mı desem, hayatın acısı mı desem bilemiyorum. Özsüz gibiydi, bir kuşun değil, bir kanadın hafifliği gibi. Gülümseyen boş beyaz bir sayfa gibi. Yani tepeden tırnağa sahte hissettiriyordu insana.
Parya" diye bir kelime vardır. İnsan toplumunda bu kelime başarısızları, ezikleri, ahlaksızları belirtmek için kullanılır. Ben doğduğumdan beri kendimi bir parya gibi hissettim ve toplumun da böyle damgalanmaya layık gördüğü biriyle
tanıştığımda her zaman derin bir şefkat duygusu hissederim. Şefkatim o kadar derindi ki bazen kendimi ona sessiz bir hayranlık duyarken yakalardım
Okur Takip Önerileri
Kadınlar beni fırlatıp bir kenara atmak için tutunuyorlardı bana. Başkaları etraftayken beni küçümsüyor ve bana zalimce davranıyorlar ama yalnız kaldığımız anda bana yapışıyorlardı.
Adam ağır ağır, "Anlayamıyorum," dedi. "Dünyada böyle bir yaratık bulunabileceğini aklım almıyor."
"Siz Batılıların bir kusurunuz var, bazı şeyleri açıklamaya yarayacak şeytanlarınız yok."
