Kalemimde neşterden miras kalmış bir şeyler var galiba. Yazarken, babamın ameliyatta başkalarının bedeninde çizdiği saldırgan işaretleri kâğıdın beyaz yüzeyine çiziyor olabilir miyim? Evet, neşteri kaleme dönüştürmüş olabilirim pekâlâ.Tedavinin etkililiğinden serbest konuşmanın etkisizliğine geçiş yapmışım sanki; beden üzerindeki neşter yarasının yerine kâğıt üstündeki grafitiyi, neşter yarasının silinmezliğinin yerine yazının silinebilir, karalanabilir işaretini geçirmişim. Belki daha da ileri gitmem gerek. Kağıt yaprağı benim için başkalarının bedenidir belki.
Yüzümü buruşturdum. "Telefon hariç olabilir. Cep telefonumu izlemek biraz sapıkça. Ciddiyim. Hiç hoş değil."
"Geçici bir süre için."
"Biliyorum ama..."
Eliyle ağzımı kapattı. "Çantana benim telefonumu nasıl izleyebileceğinle ilgili talimatları koydum."
Bu haber karşısında dilim tutulmuştu.
Gideon pis pis güldü. "Öbür taraftan bakınca çok da kötü gelmedi galiba bu fikir."
Sayfa 43Kitabı okudu
“Mutluluk neydi unuttum.
Galiba hüzünle karıştırıyorum ben onu.
Hangisinde el çırpılıyordu?”
Bebekliğimden beri bana bakarken ışıl ışıl olduklarının farkında olduğum gözlerindeki parıltı bıraktığım gibi duruyordu işte. Ve benim için en acı olan da buydu galiba. Umutlarını kesmiş olmalarını ne kadar da isterdim oysa. İsterdim ki bütün dünya gibi onlar da benim adam olamayacağımı fark etmiş olsunlar. Bana dair ya da benimle ilgili hayaller kurmaktan vazgeçsinler isterdim.
