Ne zamandır ses çıkarmadım diye senden vazgeçtim sanma, buradayım, bekliyorum Osman. Balkondaki çamaşırlığa mandalla kollarımdan asılmışım da orada öylece unutulmuşum gibi... Ben kurudum artık topla beni Osman.
İletişim Yayınları
Zinnureee... Vay, vaaaay... Amma da büyümüşsün. Ne de güzel olmuşsun demez miydi? Anamı, babamı, dalından düştüğüm dut ağacını sormaz mıydı? Sonra o kış gecelerini. Başımı dizine koyup da okuduğu kitapları dinlediğim, babamla Rauf Bey'in tesbihlerini çeke çeke sohbet ettikleri, mangala gömülü patateslerin kebap olduğu, karın kapı önlerine diz boyu yığıldığı, rüzgârın pencerelerde ninni söylediği kışları. Uzun kışları. Kısacık yarı yıl tatillerini. Saklambaçları, dizlerde, dirseklerde açılan yaraları.
Sayfa 22Kitabı okudu
Ev çi dem û dewrane
xwe di bînim têde
Dûrbûn û sirgûnî yê
dibînim dirojan û rêde
kul û xem li şûn kêf û şahîyan
xwe didin hev û hin bi hin
tên bi pêde
wek rêwîyê rênenas
Bizden Başkalarına, Onlara, Çocuklara
Lekelerinin ülkesine gelin gidecektim
Gidip bir ambulansa şoför olacaktım. Kanamalı bir hastam var abi, durmadan doğuruyor da...
Ya da caddede bir tramvay
Kırmızı bir kaynaştırma harfiydim
Elbette çanlarımı çalacaktım
Ben tünel olacaktım, sevgilim İstiklal!
En son Taksim'e varacaktık.
Ünlü bir aşk sarkıcısı olacak,
İstanbul'un vücudunda turnaya çıkacaktım. Annemin ölümünü eskiciye satacaktım
On mandal karşılığında.
Bol rüzgarlı bir balkonum olacaktı, dalgalanacaktım.
Sayfa 32
"Özür dilerim," diye fısıldadı ikisine de. "Çok üzgünüm, çok üzgünüm, çok üzgünüm!" Mandalı elinde sımsıkı tutuyordu, sonunda yine onlara seslendi. "Söz veriyorum, size hikâyeyi anlatacağım," dedi, "Achilles'i ikinize nasıl getirdiğimi."
Sayfa 437 - Martı Yayınları, 1. Baskı: Kasım 2018Kitabı okudu
