Pop” mizah, saldırganlıktan uzaktır; kutsallara sövmesinin altında bir reddetme ya da inkâr değil de Nicolas Calas’ın “neden olmasın (why not) diye adlandırdığı yaklaşım yatar. Metafizik bir başkaldırı değildir; özünde pasif ve konformisttir. Beat kuşağı şairleri gibi masumiyetin ve “önceki hayatın” peşinde koşmaz ancak onlar gibi, hatta onlardan daha sık, duygusallığa sürüklenir. Sert bir şekilde saldırganlığa yönelmeleri ise ancak bu duygusallığa bir karşı atak olarak görülebilir. Ulusal eğilimi tam olarak ortaya koyan bir tepkidir bu.
“Bir resim şok yaratmıyorsa eğer hiçbir şey değildir.” Marcel Duchamp
Domingo YayıneviKitabı okudu
Elli bin eseri olan Picasso'nun işlerinin bolluğuyla kıyaslandığında Duchamp'ın "büyük tembelliğinin" sanat dünyasındaki etkisi daha radikal ve kalıcı olmuştur.
Sayfa 9
Heidegger teknolojinin nihilist olduğunu çünkü güç arzusunun en kusursuz ve en etkin örneğini oluşturduğunu söyler. Bu açıdan bakıldığında hazır-yapıt iki yönlü bir reddetmeye dönüşür: Hem jest hem de nesnenin kendisi bu reddetmenin bir parçasıdır. Duchamp, yeıyüzü cennetleri ve cehennemlerine asla özlem duymamakla birlikte teknolojiye de hiç hayran değildir, ironinin devreye sokulması teknolojinin de reddi demektir çünkü teknolojiyle üretilen nesne, bir hazır-yapıta -gereksiz bir şeye— dönüşür.
Picasso, yaşanacak olan ve yaşanmakta olandır, gelecek ve geçmiştir, en uzağımız ve en yakınımızdır. Hız, aynı anda iki yerde birden bulunabilmesini sağlar, şimdiki andan kopmaksızın tüm yüzyıllara ait olmasını mümkün kılar. O, yirminci yüzyıl resim hareketlerinin tümü demek değildir, resme dönüşen bir harekettir, ivedilikle resim yapar ama aslında ivediliğin resmini yapmaktadır: Zamanın ressamıdır o.