...aptallık dünyaya hâlâ hükmediyor.
2. Baskı
Ortaçağ’da aşk, insanları ve göklerdeki cisimleri hareket ettiren, hem psişik hem de somut bir kuvvet olarak görülürdü. Dante için aşk, sadece bir heves ya da tüm varlıklarda bulunan bir arzu değildir; hem fiziksel hem ruhsal özellik gösteren, her şeyi birbirine bağlayan, kozmosu bir arada tutan ve hareket ettiren evrensel bir ilkedir: “Ne creator ne creatura mai/ ...fu senza amore/o naturale o d’animo; e tu 'l sai” (Purgatorio, XVII) [ya doğal yollarla ya da bildiğin gibi, usun güdümüyle / Ne Yaradan ne de Onun yaratıları aşktan yoksundur
Çıplak kadın bedeninin izlenmesine verilen değer, yukarıda açıklanan mantıktan kaynaklanır: Kadın, doğa ile bir tutulur. Kadın, içinde bulunduğu manzara ile bir bütündür; bu durum, mitolojideki tanrıça için de geçerlidir, Duchamp’daki Gelin ve Provans şiirindeki hanımefendi için de. Her koşulda ilk adımı atanın kadın olduğunu ve seremoninin ancak onun emirleriyle gerçekleşebileceğini daha önce belirtmiştim.
Duchamp’la ilgili olarak Lebel, 1959’dan itibaren bizi uyardı: “Başkalarının yararlanmaktan çekinmeyecekleri psikiyatri ile aramıza ihtiyatlı bir mesafe koyduğumuzu okurların görmesini rica ederiz.”
Duchamp, el emeği olarak sanatı değersizleştirirken düşünce olarak sanatı yükseltir, düşünce ise sürekli olarak ironi yoluyla reddedilir. Duchamp’ın görsel nesneleri, bir düşüncenin kristalleşmesidir, aynı zamanda bu düşüncenin reddi ve eleştirisidir.