Gabriel Garcia Marguez, gazetecilik yaptığı yıllarda bir manastırın mahzenindeki mezarların birinde 22 metrelik bir kız saçı bulduklarında, esrarengiz olayı araştırıp biraz gerçekçi biraz efsanevi bir dille bu kitabı yazmış.
Ortaçağın karanlık dünyasındaki batıl inançlar, sapkın ve akıl dışı yaklaşımlar gün yüzüne çıkıyor.
12 yaşındaki genç kız bir gün yürüyüşte iken kuduz bir köpek tarafından ısırılıyor. Bir müddet sonra durum anlaşılıyor. Hekimlerin uyarılarını dikkate almayan baba, kızının içine cin kaçmış düşüncesiyle kızını manastıra veriyor.
O yaşına kadar anne ve baba sevgisi görmemiş olan Maria, manastırda korkunç acılarla beraber daha önce hiç yaşamadığı aşkı tadıyor.
Kitabı okurken bir efsane okuyormuşum gibi hissettim. Bu kitabın, yazarın önceki kitaplarından daha anlaşılır ve daha yalın olduğu kanaatindeyim.
Karakterlerin psikolojik tahlilleri ön plandaydı. Yan karakterler romanda önemli bir yer işgal ediyordu. Kitabın baş karakteri olan Maria'nın etrafındakilerin duygularına fazlaca yer verilirken, Maria'nın hisleri sanki okura bırakılmıştı. Şahsen Maria'nın, ailesine karşı hislerini, manastırda yaşadıklarını ve aşkını onun bakış açısından okumak isterdim.
Bir eleştiri kitap kapağına olacak: Bu tarz kapak tasarımları çoğu zaman kitaba karşı bir önyargı oluşturuyor, olumlu ya da olumsuz olması kişiden kişiye değişir. Mesela kitabın taşınmasında, kalabalık ortamlarda okunmasında zorluk çıkarıyor.
Bol karakter, bol duygu geçişleri...
