Nazım Hikmet/Yeşil Gece önsöz
Biz dost değildik... Fakat 1933 yılında Bursa Ceza mahkemesinde yargıç bana: ''Seni mahkemeye gönderen sorgu yargıcı ölüm cezanı istemektedir.'' diye bildirdiği zaman, dinleyiciler arasında salonda oturduğunu gördüğüm Reşat Nuri sessizce ağladı.
Reşat Nuri merhametli, nazik ve asil bir insandı.
İsmail Hakkı Baltacıoğlu:
Ne zaman 1908 devrimiyle başlayan pedagoji cereyanını düşünsem hatırıma megaloman tipine giren öğretmenler gelir. Pedagoji, Meşrutiyet devrimi ile birlikte memleketin fikir hayatına canlı olarak ilk karışan Avrupai spekülasyon oldu. Onun için en önce gelen gibi, bu hayatın alanında kendine geniş ve ehemmiyetli bir yer açtı ve bütün spekülasyonlar üzerinde diktatörlük etmeye başladı. O zamanın yayınları arasında şu mutlak ve mesuliyetsiz hükümlere daima tesadüf edersiniz: 'Memleketi kurtaracak olan mekteplerdir...' 'Muallimlik mesleği mukaddes bir meslektir...'
Bütün bu hükümler hasta bir pedagojinin, daha doğrusu hasta bir sosyetenin, hasta düşüncesinin yaratmış olduğu hasta fikirlerdi. Çünkü sosyetesi gibi pedagoglar da bilmiyorlardı ki, terbiye her şey değildir, o da sosyal cinsten genel zaruretlerin bayağı bir tabiidir ve sosyete değişmeyince, terbiyenin de içinde olduğu hiçbir şey değişmez, terbiye sosyete denilen bir ve bütün kültürel organizmanın, şüphesiz, ötekiler kadar o da mühim fakat sadece bir organı ve fonksiyonudur, işte o kadar.
