Batı ufkundaki bulut yığınları alçalan güneşe ulaştı ve çepeçevre gök pembeye dönerken gökyüzünün tepesi aynı ılık renkle parlıyordu. Ruth "Hoşçakal Tatlı Gün" şarkısını söylerken, pembe aydınlık tüm çevrelerindeydi ve üzerlerine boşanıyordu. Ruth onun kolunun koruyuculuğuna yaslanarak yumuşak bir sesle şarkı söylüyordu, elleri onun ellerinde, yürekleri birbirinin ellerindeydi.
Sayfa 190Kitabı okudu
Daha sonra Ruth, Prenses'ten bölümler okurken kızın dudaklarındaki kiraz lekesi gözüne Martin'in gözüne çarptı. Bir an için Ruth'un tanrısallığı paramparça oldu. O da topraktan yapılmıştı. Toprağın yasaları, herkes için olduğu gibi onun için de geçerliydi. Dudakları kendisininki gibi ettendi. Kirazlar, tıpkı kendi dudaklarını boyadıkları gibi, onun dudaklarını da boyuyorlardı. Bir kadındı o, tıpkı ötekiler gibi bir kadın. Bütün bunlar birdenbire oldu ve onu sersemletti. Sanki güneşin gökyüzünden düştüğünü ya da tapılan bir tanrısallığın kirlendiğini görmüştü.
Dünyanın hayret ve hayranlık uyandıran yönü, karşı konulmaz kuvvetin zoruyla onu meydana getiren moleküllerden ve atomlardan ileri gelmiyordu; dünyanın hayranlık uyandıran tarafı, Ruth'un bu dünyada yaşıyor olmasıydı.
Sayfa 128 - Sis YayıneviKitabı okudu
Ruth da, insanları, kendi renk, inanç ve siyasetlerinin en iyi olduğuna ve dünyanın dört yanındaki diğer insanların kendilerinden daha az talihli olduğuna inandıran, alışılmış dar görüşe sahipti.
Martin'i yeni baştan bir kalıba dökmenin gerektiğine iyice inandı. Ruth, insan denen yaratığı, kendi derisinin renginin, kendi inanışlarının, kendi siyasetinin en iyi olduğuna ve dünyanın dört bucağındaki diğer insanların kendilerinden daha az şanslı bulunduğuna inanmaya iten o her zaman rastlanan dar kafaya sahipti.
