Hayatımın tozlanmış ve körlenmiş yansımasından, çoktandır kaybolmuş şeyler çıkıyordu birden ortaya.
İnatçı duygusuzluğum bunu da boş vermişti.
“Acı çekmeye yeterli duygum da kalmamıştı.”
Bense odada oturup pencereden dışarıdaki yağmura bakan birinden daha fazlasını hissetmiyordum.
Sadece çok hızlı yaşadıklarımı daha canlı elde etmek, sıcaklığı ve soluk alışıyla yanı başımda bulmak, onu hep ve hep çevremde görmek istiyorum.
Her gün, her saat onu tüm ayrıntılarıyla kendi kendime tekrarlıyordum.
Anlama tam uygun bir söz, söze de tam anlamını bularak bir denge nasıl sağlanır diye kendi kendime hep sormuşumdur.
Tıpkı bir şairin de bir şiiri kaleme alırken şair olduğu gibi. Yıllar sonra o şiirini mikrofon karşısında okurken şair değildir.
Son yarım saat içinde sanki görünmeyen bantların önümden geçirdiği binlerce insan benim gözümde artık sadece birer gölge, kötü birer görüntü olmuştu. O ise arada sırada durduğu yerden uzaklaştığı, sonra tekrar yine aynı yere döndüğü için sonunda dikkatimi çekmişti .