Hiçbir akşamüstüne masum çıkmadık,
Sabahlara meyletmedik,
Geceleri sevmedik,
Dünden yarınlara da koşmadık.
Kalsın hayat,
Üstü kalsın.
Masum değiliz hiçbirimiz,
Hayalleri erteledik.
"Eller günahkar diller günahkar bir çağ yangını bu bütün dünya günahkar masum değiliz hiçbirimiz "
İnsan olmaktan utanıyoruz.
Hayattaki her şey anlamsız, boğazlarımızda düğümlenmiş kelimeler, düğümlenmeyi mütemadiyen sürdürmeye ant içmiş gibi duruyor . Yalnızlık neydi ki yanında kimsenin olmaması mı, yoksa onlarca, yüzlerce, on binlerce insanların içinde kendini yalnız hissetmen mi? İnsanların içinde de insan yalnızdır, hiçbirimiz çocukluğun vermiş olduğu masum insanlar değiliz. Hepimizin içi kendi benciliğimiz ve egomuzu tatmin etmekle dolu . Kimlerin yanına gitsek her birimizin bir derdi var, hangimiz derdimizi birbirimize açar olduk ki? Güvendiğimiz insanlar hep sırtımızdan bıçaklayan olmadı mı?
Neydi bizlerin, sizlerin bu dünyayla imtihanı. Artık tek kelimeyle yorulduk. İnsanlara haddinden değer vermekten yorulduk, degersizleştiğimizde yorulduk, ekmeğe muhtaç halde aç olan insanı gördüğümde insanlığından utandım. Zenginin hale daha da zengin olmak için hırslanmaya çalışmak istemesinden yorulduk. Canımızın her gün acıdığından yorulduk, yaşamaktan yorulduk, nefes almaktan yorulduk, çocukların acı acı inlemesinden yorulduk. Yaşamla ölüm arasında bir kütüphane vardır. O kütüphanede müphemsiz bir şekilde ilerlemekten yorulduk.
Ve yollar ard arda gelen yollar her kuşun bir habercisi ihtimaller ise bu haberlerin cabası
.
Ne yapmalıydık, yapmayı düşündüğümüz şeyler bizler için doğru bir şey mi, farklı seçimler yapmış olsaydık şu an yaşamımız aynı mı olurdu?
Seçtiğimiz yollar en baştan beri hata mıydı?
İhtimalleri düşünmek zor ama en önemlisi seçtiğin yolun sana ne sonuçlar getireceği.
"Eller günahkar
Diller günahkar
Bir çağ yangını bu bütün
Dünya günahkar
Masum değiliz hiçbirimiz"