bir çift güvercin havalansa
yanık yanık koksa karanfil
değil bu anılacak şey değil
apansız geliyor aklıma.
youtu.be/4J1JlwYCq4w?si=...
Buradan daha önce birçok kez geçmiş olmamıza karşın şimdi farklıydı. At çalacaktık ve bunun halimizden belli olduğunu biliyorduk. Bizler suçluyduk. Böyle olmak insanları değiştirirdi, bakışlarını farklılaştırır, onlara öyle bir yürüyüş tarzı verirdi ki buna karşı kimsenin elinden bir şey gelmezdi.
Yakalanırsan boynunda bir halatla dosdoğru bir ağaca götürülürdün; hassas tenini dalayan kaba bir halatla. Birisi atın sağrısına pat diye vurur, at ayaklarının altından kaybolur, sen yaşamak için boşlukta tepinirken yaşamın giderek zayıflayan resimler halinde bir gösteri gibi gözünün önünden geçer, sonunda resimlerin içinden sen ve bütün gördüklerin silinir, resimler bulutlanmaya başlar ve her şey kararırdı. Yalnızca on beş yıl, olurdu son düşüncen, ne kadar az, hem de yalnızca bir at için, oysa her şey için artık çok geçtir.