Birine saygı göstermek, tarihine saygı göstermek, onun aynı insanlığa ait olduğunu kabul etmekle olur, farklı bir insanlığa, ucuz bir insanlığa değil.
Evet, hayattaki her adımda bir hayal kırıklığı, umutsuzluk, aşağılanma yaşıyorsunuz. İnsanın kişiliği bütün bunlardan nasıl olur da örselenmeden çıkabilir? Kimliğinin tehdit altında olduğunu insan nasıl hissetmez? Nasıl, başkalarına ait, başkaları tarafından konmuş kurallara dayanan bir dünyada, kendisinin bir öksüz, bir yabancı, bir asalak ya da bir parya gibi olduğu bir dünyada yaşadığı hissine kapılmaz? Kimilerinin her şeyini kaybettiği, artık kaybedecek hiçbir şeyi kalmadığı duygusuyla, tıpkı Samson gibi, binanın, kendilerinin ve düşmanlarının üzerine yıkılmasını -Tanrım!- dileyecek hale gelmesi nasıl önlenebilir?
Sonuna kadarcı tutumları benimseyenlerin çoğunun bilinçli olarak böyle bir mantık yürütüp yürütmediklerini bilmiyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse buna ihtiyaçları yok. Yaraların hissedilmesi için tanımlanmaya ihtiyaçları yoktur.
Modernlik "Öteki" nin damgasını taşıdığında farklılıklarını vurgulamak için bazı insanların gericilik simgeleriyle bayrak açtığını görmek şaşırtıcı olmaz.
Okur Takip Önerileri
Bu gezegenin üzerinde nerede yaşanırsa yaşansın, artık her türlü modernleşme Batılılaşma demektir.
Ötekilere gelince, karşı kıyıdakilere gelince, kendimizi asla onların yerine koymaya çalışmayız, şu ya da bu sorunla ilgili olarak tamamen haksız olamayacaklarını kendimize sormaya hiç gelemeyiz, onların şikayetleri, çektikleri acılar, kurbanı oldukları haksızlıklar karşısında yumuşamaktan kaçınırız. Sadece, çoğu zaman topluluğun en militan, en laf ebesi, en aşırı kesiminin bakış açısı olan "bizimkiler" in bakış açısı
Her birimiz, itildiğimiz, bize yasaklanan ya da tuzaklar kurulan yollar arasından kendine bir yol açmak zorunda; birdenbire kendimiz olamayız, ne olduğumuzun “bilincine varmakla” yetinmeyiz, neysek o oluruz; kimliğimizin “bilincine varmakla” yetinmeyiz, onu adım adım kazanırız.
İnsanın nereye ait olduğu, kökenleri, ötekilerle ilişkileriyle, güneşte ve gölgede işgal edeceği yeri konusunda sürekli olarak kendi kendini sorgulamaya itildiği bir ülke.
Ve yine soruyorum kendime:
"Ne yaptın yıllarına? En iyi zamanlarını nereye gömdün?
Yaşadın mı yaşamadın mı?"
Ve yine Kendi kendime diyorum ki:
"Bak, çevrendeki her şey nasıl gittikçe soğuyor...
Umutsuzluk, yalnızlık içinde yıllar geçecek, titrek yaşlılık bastonuna dayanarak karşına dikilecek.
Her şey hüzne,kedere bürünecek...
Yaşadığın o parlak dünya sönecek, düşler sarı yapraklar gibi bir bir dökülecek..
Ah Nastenka, yalnız yapayalnız kalmak hüzünlü olacak; üstelik ardından üzülebileceğin bir şeyin de olmayacak:
Hiçbir şeyin, hiçbir şeyin olmayacak...
Çünkü bütün kaybettiklerin kocaman bir sıfır, saçma sapan bir düş.
Ben de böyle gün gibi battım bir gün.
Kendi gerçekliğimin ve çılgınlığımın içinde kayboldum.
Güneşten hasta bir günün ardından gölgeler ardında kayboldum.
Sana olan tüm susuzluğumla,
Seni düşünürken, kalbim yanarken kayboldum.
Bu susuzluk ne zaman dinecek?
