Ağlamadan
dillerim dolaşmadan
yumruğum çözülmeden gecenin karşısında
şafaktan utanmayıp utandırmadan aşkı
üzerime yüreğimden başka muska takmadan
konuşmak istiyorum.
Şehre neden
esmer ve dölek yüzümle döndüm dağlardan
şapkası kadar küçük kız
küçük bir yağmur iste hepimizin yerine
belki gözlerindeki bulut bir dua olur
mavi çarşıdan savrulan küller
gökyüzünde yeniden mavi bir anne olur
madımak otelinden savrulan küller
belki şehirlerde mavi bir şiir olur
Sayfa 19 - Merkez Kitap, “7. (bugün yağmurun pazarı kuruldu)” şiiri
Muhabbet kuşumuz öldü
Arkasında uçuşan tüyleriyle mavi bir sonbahar bırakarak
Biliyorsun ölüm, mavi boş bir kafestir kimi zaman
Acıyı hangi dile tercüme etsek şimdi yalan olur Pollyanna
Sayfa 47Kitabı okuyor
Tom sadece on yaşındaydı. Ölüm, korku ve dehşet hakkında çok az şey biliyordu. Ölüm, o altı yaşındayken göçüp giden Büyük-büyükbaba’nın kutusunun içine düşmüş büyük bir akbaba görüntüsüydü; sessiz, içine kapanmış, artık nasıl iyi bir çocuk olunacağını ona söylemeyen, artık politika üzerine özlü yorumlar yapmayan, tabutun içindeki muma benzeyen şekildi. Ölüm onun için, yedi yaşındayken bir sabah uyanıp beşiğine baktığında,
erkekler küçük bir hasır sepetle onu alıp götürmeye gelinceye kadar, kendisine görmeyen, mavi, sabit ve donuk bir ifadeyle bakan küçük kız kardeşiydi. Ölüm, dört hafta sonra kızın yüksek iskemlesinin yanında dururken, onun bir daha gülerek ve ağlayarak asla bunun içinde olamayacağını ve doğduğu için onu bir daha kıskandıramayacağını birden fark etmekti. Ölüm buydu. Ve ölüm, görünmeyen, ağaçların arkasında yürüyen ve duran; bu şehirde, bu sokaklarda son üç yılda bir, iki, üç kadını öldüren; ışıkları zayıf olan bir sürü yere yılda birkaç kez girmek için kırsal kesimde bekleyen Yalnız Adam’dı. Bu Ölüm’dü...
"biliyorsun ölüm, mavi boş bir kafestir kimi zaman,
acıyı hangi dile tercüme etsek şimdi yalan olur."
“Ancak ölüm cezasından kurtulmuş birisi zamanı bir armağan gibi düşünebilir.”
Sayfa 412Kitabı okudu
33 kurşun
1.
Bu dağ Mengene dağıdır
Tanyeri atanda Van'da
Bu dağ Nemrut yavrusudur
Tanyeri atanda Nemruda karşı
Bir yanın çığ tutar, Kafkas ufkudur
Bir yanın seccade Acem mülküdür
Ne var ki, savaşın çeşitli safhaları arasında politika adamları yeşil masaların çevresinde toplanarak birbirine, "Savaşa bitti diyelim mi?" deyip, "Haydi bitti diyelim diyorlar ve tomar tomar kağıtların üzerine basıyorlardı imzaları. Fakat savaş sinsi sinsi şurada burada devam ediyor, bir yavaşlama sonunda yine alevleniyor ve yine ortalığı sarıyordu. Ondan sonra yine masa başına geçiliyordu, yine büyük törenlerle imzalaşılıyordu. Herkes "Bitti! Bitti!" diye kendisini ve birbirini aldatıyordu. Ama ölüm-kalım savaşı yine de alabildiğine bütün hızıyla sürüp gidiyordu. Durgunluk devirlerine barış deniliyor, soğuk savaş deniliyordu. Velhasıl uydur uydur ebegümeciydi.
Sayfa 11 - Bilgi Yayınevi
Bazen hayat sahnesindeki bir oyuncunun oyunu terk etmesi bütün eseri nasıl da altüst edebiliyor. “Her ölüm erkendir.” diyen şair haklıydı.
Sayfa 389Kitabı okudu
Ve birden Sinan’ın hiç dilinden düşürmediği bir şiir dökülüyor içimden, o akşam saatinde:
«Ölüm buyruğunu uyguladılar
Mavi dağ dumanını
Ve uyur uyanık seher yelini
Kanlara buladılar
Sonra oracıkta tüfek çattılar
Koynumuzu usul usul yoklayıp
Aradılar
Didik didik ettiler
Kirmarışah dokuması alkuşağımı Tespihimi tabakamı alıp gittiler
Hepsi de armağandı...»
Ahmed Arif - 33 kurşun şiiri (Vurulmuşum)Kitabı okudu
"Bir ölüm düşlüyorum"
Bir ölüm düşlüyorum, başımda
Başımda o mavi erkeğim
Bir ölüm...geniş odalarda pembe
Devrilirken mutluluk
Uykulara varır gibi usul usul
Usul usul susuyor yüreği
Sol yanımda kızım benim
Benim eski benim çocuk güzelliğim
Sağ yanımda gülüşü bir ilkyaz yeli
-Öyle hafif, öyle serin -
Yiğit oğlum, yağız oğlum...
Sayfa 38 - Kırmızı Kedi YayınlarıKitabı okuyor
Bir tanem...
Bir tanem son mektubunda başım sızlıyor
Yüreğim sersem, diyorsun
Seni asarlarsa, seni kaybedersem, diyorsun yaşayamam
Yaşarsın karıcığım, yaşarsın
Kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda
Yaşarsın kalbimin kızıl saçlı bacısı
En fazla bir yıl sürer yirminci asırlılarda ölüm acısı...
Ölüm bir ipte sallanan bir ölü
bu ölüme bir türlü razı olmuyor gönlüm
Fakat emin ol ki sevgili
Zavallı bir çingenenin kıllı siyah bir örümceğe benzeyen eli
Geçirecekse eğer ipi boğazıma
Mavi gözlerimde korkuyu görmek için boşuna bakacaklar nazıma
Ben alacakaranlığında son sabahımın dostlarımı ve seni göreceğim ve yalnız yarım kalmış bir şarkının acısını toprağa götüreceğim
..
Biliyorsun ölüm, mavi boş bir kafestir kimi zaman
Acıyı hangi dile tercüme etsek şimdi yalan olur plloyanna
Sayfa 47 - Metis yayınları
Ölüm dediğimiz şey acılı bir başkalaşımdır.
Sayfa 75
