Postmodernizm moda haline gelmeden çok önce, Adorno ve Horkheimer Avrupalı entelektüeller arasında ortaya çıkan en modern araştırma eleştirilerinden birini yazdılar. Aydınlanma’nın Diyalektiği savaş sürgünlerinin bir ürünüdür.
Horkheimer ve Adorno, toplum ve kültürün tarihsel bir bütünlük oluşturduğuna inanıyor, öyle ki toplumda özgürlük arayışı, kültürde aydınlanma arayışından ayrılamaz. Bunun bir ters tarafı vardır: içinde yaşadığımız politik, ekonomik ve yasal yapılarda toplumda özgürlük eksikliği veya kaybı kültürel aydınlanmada felsefede, sanatta, dinde ve benzerlerinde eşlik eden bir başarısızlığa işaret eder.
Aydınlanma’nın Diyalektiği Karl Marx'a ait eleştirel bir sosyal teoriyi varsayar. Adorno, Marx'ı kapitalizm eleştirisi kaçınılmaz olarak kapitalizmin sürdürdüğü ve gerektirdiği ideolojilerin eleştirisini içeren Hegelci bir materyalist olarak okur.
Aydınlanma, radikalleştirilmiş efsanevi korkudur. Maliyeti ne olursa olsun, ilerlemesi peşinde koşan özgür olmayan bir toplumda, insan ya da insan olmayan, “öteki” olan bir kenara itilir, sömürülür ya da yok edilir.
