ÖZLEM❤
Özlem...
Sahiden özlem ne demekti?
Eksiklik mi?
Yarım bırakılmak mı??
Özlemi bilmeyenlerin kendince tanımladığı koca yılları, zamanı, aşkı, insanı, beş harfe sığdırdığı koca bir mazi mi??
Özlemi bilene hiç sordunuz mu?
Cevap vermez başladığı cümle yarım kalır ne dese hangi kelimeyi kullansa karar vermez ve gözleri derine dalar işte o derinlikte arayın özlemi...
O derinliğe ne geceler ne şarkılar sığdırmıştır. 
evinam 🌼⚡
Kimse “an”da kalamıyor. Hep bir mazi özlemi, gelecek merakıyla doluyor. An’da kalsa mutlu olacak lakin olamıyor.
Aziz İstanbul...
Bir gün beraberce Üsküdar'ı gezdiler. İlk önce vapuru iskelede beklememek için Mihrimah Camii'ni dolaştılar, sonra Üçüncü Ahmed'in annesinin camiine girdiler.
Türbeyi, küçük, bir meyve içi gibi döşeli camii Nuran pek beğendi. Vapuru çoktan kaçırmışlardı. Onun için bir araba ile Atik Valide'ye, oradan Orta Valide'ye (Pertevniyal Valide Sultan Camii) gittiler.
***Garip bir tesadüfle Üsküdar'ın bu dört büyük camii aşka, güzelliğe, yahut hiç olmazsa annelik duygusuna ithaf edilmişti.
-Mümtaz, Üsküdar'da hakiki kadın saltanatı var...
Ertesi gün Rum Mehmed Paşa Camii ile Ayazma Camii'ni ve Şemsipaşa taraflarını yayan dolaştılar. Birkaç gün sonra Selimiye Kışlası'nın etrafında kızgın güneş altında başıboş gezdiler. İstanbul'da açılan ilk hendesi caddeleri, o cazip ve mazi hulyası adlı sokakları, İstanbul akşamlarının hakiki ziyafet sofraları gibi gördükçe, garip bir mazi daussılası(yurt özlemi) onu yakalıyordu.
-İstanbul, İstanbul, diyordu. İstanbul'u tanımadıkça kendimizi bulamayız.
Allı Defter
Trenler geçiyor evimin hemen arka sokağından. Çocukluğumun hatırlanabilir en güzel yanını selamlıyorum, bir pencere kenarında. El sallıyorum geçmişin silinmeyecek yolculuklarına, mazi bir allı defterin tozlu sayfalarında çocukluğuma aralanıyor. Seni unutmaya geçmişin anılarına sığınarak başlıyorum. İnsan en aciz kaldığında niye çocukluğuna sığınmakta bulur ki çareyi? Özlemi niye hep çocukluğuna insanın? Bir ağacın gölgesinde toprağa karışıp güneşin batışına bir gün daha eklemek, günlerce uğraşılmış anne eteklerinin paçalarından yapılma koca bir uçurtmayı gökyüzünde bir zafer kazanmışçasına uçurtmak, bir ağacın gölgesinde baba sesinden hikâyeler dinlemek… Biliyor musun insanın yüreğinin üşümesi çocukluğunu özlemesi kadar. İçinde büyüyen boşluğun git gide sessiz, ıssız bir çöle dönüşmesi kadar… Neresinden bakarsan bak insanın yaralarını saracak yerdi sığındığı hatıralar. Bu hatıralar bitmeyecek sandığımız bir ömrün yarısı kadar…
Merve Sühan
Atatürk Geçmişimizi Sildi Diyenlerin Kafasına Atmak İstediğim Alıntı
Ama Harf Devrimi gerekliydi. Olmazsa olmaz bir ihtiyaçtı. Tek kusuru, bu kadar hızlı olması. Celâl Nuri, Türk İnkılabı’nda der ki ‘Elif-ba bir anda değiştirilirse mazi ile istikbal arasında bir kopuş olur. Aceleye lüzum yok. Önce Latin harfleri,
yardımcı bir elif-ba olarak okutulmalı, lisanın kabiliyetleriyle ne kadar uyuştuğu denenmelidir. Unutmayalım ki Türkçe yalnız bugünkü nesillerin dili değildir. Hem atalarımızın hem de çocuklarımızın ortak malıdır.’ Bana kalırsa Celâl Nuri çok haklıdır. Yavaş yavaş geçilseydi, böyle bir kopukluk olmazdı. Peki, Atatürk bunları bilmiyor muydu, neden bu kadar hızlı bir geçiş yaptırdı Derseniz:
Atatürk bunların farkındaydı pek tabii ki. Ama kendisinden sonra bunu değiştirebilecek birinin olmadığının da farkındaydı. Kendisinden sonra dili değiştirebilme gücüne sahip bir insan göremiyordu muhakkak. Yarım yamalak bırakmamak için de bir anda kelle keser gibi geçti diğer dile. Mecburdu diyebiliriz.
Dost dediğin mazi oldu,
Sevda dediğin gazi oldu,
Bense bu hayat maraz oldum,
Nerede o eski günlerini özlemi,
MYÇ65
