Neden böyleyim acep? Bir yanda, içimde beş yaşında bir çocuk..Hep sevgi dolu, hep mutlu, cıvıl cıvıl, bıcır bıcır, hep gülümsüyor, hatta öyle şen kahkalar atıyor ki, gören herkes şaşıyor, mutlu sanıyor..
Birde içimde biri daha var..Ahh! İşte o biri.. Dünyanın bütün dertlerini o sırtlıyor sanki. Dokunsalar ağlayacak bir öksüz gibi. Öylesine hüzünlü, öylesine kırılgan bir yürek taşıyor. Dünyadaki tüm mazlum insanlara üzülüyor.Ama en çok da çocuklara..Kalbi kırılan, gönlü mahsun olan, yüzüne gölge düşen her mazlum, her zulüm gören insan için, aç kalan, üşüyen, ezilen, hor görülen, kalbi üşüyen her insan, her çocuk için biraz kendini suçluyor sanki..Böyle acılar varken mutlu yaşamaya utanıyormuş gibi, buna hakkı yokmuş gibi.Ve daha bir sürü şey..
Bu nasıl bir şey? İyi mi, yoksa kötü mü? Yoksa büsbütün acayip bir şey mi? Neden böyleyim acep? Neden? Neden?