Nihal Atsız ve Linç Sevicilik
Türkçülüğün öncü düşünürü ve Türk faşizminin en tutarlı ideoloğu Nihal Atsız, 1963’te yazdığı bir mektupta “Polatlı civarında iki Alman turiste yapılan canavarlık” hakkındaki bir gazete haberine değinir ve şöyle hayıflanır: “Doğrusunu istersen, bu olayda millî bir utanç ve rezalet var. Bu utanç ancak bu iki canavarın halk tarafında linç edilmesiyle temizlenebilir ama o haysiyet, o şuur, o kan, o gayret nerede?” Sanki medenî cesaret kavramını tersine çeviren bir eda vardır bu serzenişte. Toplum (daha doğrusu millet) olma vasfı, “şerefini” kanla temizlemeye hazır olma pervasızlığıyla sınanır. Faşist ahlâk, millî-toplumsallığın hayatiyetini, kandaş ilkel topluluğun güdü ekonomisini canlandırmakta bulur.
Sayfa 12 - BirikimKitabı okudu
"Mesele birinin derisinin rengi ya da dini değil. Mesele ne kadar medeni olduğun."
Sayfa 184 - İskender - Doğan KitapKitabı okudu
Temel ilke, Türk milletinin haysiyetli ve şerefli bir millet olarak yaşamasıdır. Bu ilke ancak tam istiklâle sahip olmakla gerçekleştirilebilir. Ne kadar zengin ve bolluk içinde olursa olsun istiklâlden yoksun millet,medeni insanlık dünyası karşısında uşak olmak mevkiinden yüksek bir muammeleye layık görülemez.
Sayfa 18 - undefined
Ya İstiklal Ya Ölüm
Ne kadar zengin ve mutlu olursa olsun, bağımsızlıktan yoksun olan bir millet, medeni insanlık karşısında uşak durumunda kalmaktan kendini kurtaramaz.
Yabancı bir devletin koruyuculuğunu istemek insanlık niteliklerinden yoksunluğu, güçsüzlüğü ve beceriksizliği açığa vurmaktan başka bir şey değildir.
Sayfa 15 - Kitap ZamanıKitabı okudu
