Salgın bunalıma yol açıyor. Toplumun birey üzerindeki dayatmalarının zayıflıyor olması panik sebebi. Yoksa toplum için her gün beş on kişinin ölüyor olması aslında önemli değil. Arenalar kapalı olduğu için çağdaş gladyatörler çıkıp gösteri yapamıyor. Ama ilginç bir şekilde bireysel yakınlaşma artıyor. Özellikle sosyal medyada en azından. Geçen akşam Meltwater turnuvasında, Naka ve Carlseni izliyorum. Satranç dünyasının elitleri bir iki hamle ileri geri yapıp bitiriyorlar oyunu, yorulduk yeter artık der gibi. Gerçek hayatta kolay yapamayacakları birşey, ama bilgisayarını kapatıp uyumaya gidiyorlar sosyal medya olunca. Kimsenin beğenmediği Giri yi artık daha çok seviyorum. Çünkü sadece oyun diyor, dert etmiyor, tadını çıkarıyor hayatın, güzel hanımı Sopiko ile birlikte..
Artık uzunca bir süredir biliyorum, medya toplum çıkarlarına yada güçlülere hizmet ediyor, bana değil. Herkes tarafından yükseleceği konuşulan hisse senedi yükselir mi hiç? Belli ki vatandaş alsın, keriz silkeliyelim diye arkada hesap yapan şiş göbekliler var. Gerçekten ortada birşey olsa size mi bırakacak milyar dolarla piyasayı yöneten babalar.
Artık istediği gibi kapımı çalamayan toplumsal baskı bakalım neler icat edecek? Göreceğiz..
Medya Uzmanları
Gösterinin sunduğu bütün aptallıklara birkaç saygın düzeltme ya da protestoyla ancak medya uzmanları yanıt verebilir. Üstelik bunlar son derece temkinlidir; çünkü aşırı umursamazlıklarının dışında, gösterinin genel otoritesi ve gösterinin ifadesi olan toplumla girdikleri mesleki ve kişisel dayanışma, görkemi bozulmaması gereken bu otoriteden asla ayrılmamayı onlar için bir görev ve hatta bir zevk hâline getirir. Unutmamak gerekir ki her medya profesyonelinin, maaş ya da başka ödül veya karşılıklarla bağlı olduğu bir veya birden çok efendisi vardır; bu uzmanların her biri yerine başkasının geçebileceğini bilir.
Sayfa 174Kitabı okudu
Türlerin karışımı yasasının dayatılıyor bize. Herşey cinseldir; herşey politiktir; herşey estetiktir; hem de aynı zamanda. Herşey politik bir anlam kazandı sadece gündelik yaşam değil; delilik, dil, medya ve hatta arzu bile politik bir anlam kazandı. Çünkü her şey özgürleşme ve kolektif süreçler alanına girdiği ölçüde politikleşiyor. Aynı zamanda her şey cinsel hale geldi, her şey arzu nesnesidir. İktidar, bilgi, her şey fantasma ve bastırma terimleriyle yorumlanıyor, basmakalıp bir cinsellik her yere egemen durumda. Aynı zamanda her şey estetikleşiyor: Politika gösteri içinde, cinsellik reklamcılık ve pornoda, her tür etkinlik kültür olarak adlandırılan şeyin içinde estetik nitelik kazanıyor. Her kategori mümkün olduğunca genelleşir ve tüm özgüllüğünü yitirir, haliyle diğer tüm kategoriler tarafından emilir. Aslında her şeyin politik, cinsel ve estetik olduğunda hiçbir şey politik, cinsel ve estetik değildir. Her şey estetik olduğunda artık güzel ya da çirkin olan bir şey kalmaz ve sanat yok olur. Bir düşüncenin tamamen gerçekleşmesi ve modernlik eğiliminin kusursuz biçimde ortaya çıkması olduğu kadar, aynı zamanda da bu düşüncenin aşırılığı, kendi sınırlarının ötesine uzanarak yadsınması ve ortadan kalkması anlamına gelen şeylerin bu paradoksal durumunu tek bir simgede kavramak mümkündür: Trans-politik, trans-seksüel, trans-estetik.
Din Dili Medyatikleşirse
Modern görsel kültürün göz merkezci, gösteriyi önceleyen ve gözetim yönelimli yapısının din diline etkisini örnekleyen ve daha da çeşitlendirilebilecek tüm bu yorumlarda orta çıktığı üzere, medyatik süreçler dinî olanı kültürel kodlar ve iletişimin teknik olanaklarıyla belli popüler formlarda alenileşmektedir.
Medya günümüzde gerek teknik
Debord'un dediği gibi, gösteri toplumunda ancak görünen şey* vardır ve büyük medya genel nüfusu görünen şey üzerinde tekele yakın bir güce sahiptir.
* Görüntü (ç.n.).
Seyirci devrim yapmaz, yapamaz. O yüzden dijital medya değil sokak.
Seyirci sadece, hiçbir şey bilmemesi gereken ve hiçbir şeyi hak etmeyen biri olarak düşünülmektedir. Olayların bir sonraki aşamasını öğrenmek amacıyla sürekli olarak seyreden kişi asla harekete geçmeyecektir: Seyirci olmanın koşulu budur.
Sayfa 137 - Ayrıntı Yayınları, 1996, 1.Baskı.Kitabı okudu
La Boetie, Gönüllü Kulluk Üzerine Söylev adlı eserinde zorba bir iktidarın, bu iktidarı desteklemenin menfaatlerine olduğunu düşünen ya da buna inanan bireylerin oluşturduğu tek merkezden yönetilen çevrelerden nasıl destek almak zorunda olduğunu gösterir. Aynı şekilde sorumsuz olduklarından şüphe bile edilememesiyle gurur duyan politikacılar ya da medya profesyonelleri arasındaki birçok insan da ilişkileri ve gizli kaynakları sayesinde birçok şey öğrenirler. İşin içyüzünü bilmekten mutlu olan kişi, bu içyüzü eleştirmez ve kendisine açıklanan bütün gizli bilgilerdeki esas gerçeklik payının kendisinden daima saklanacağını bilmek islemez. Hile yapanların yardımsever koruyuculuğu sayesinde sahte de olsa biraz daha fazla oyun kağıdını görebilir; ama hiçbir zaman oyunun kurallarını öğrenemez. Böylece kendisini derhal manipülatörlerle özdeşleştirir ve aslında onun da paylaştığı bir cehalete karşı aldırışsız kalır. Çünkü, yalancı zorbalığa aşina olan bu kişilere sunulan bilgi kırıntıları, normal olarak yalanla zehirlenmiş, denetimsiz ve manipüle edilmiştir. Bu bilgi kırıntıları yine de kendilerine ulaşanları sevindirir çünkü bu insanlar kendilerini hiçbir şey bilmeyenlerden daha üstün hissederler. Zaten bu bilgi kırıntılarının tek işlevi tahakkümü daha saygın kılmaktır, asla onu anlaşılabilir kılmak değil. Bu bilgiler insanlara birinci sınıf seyirci ayrıcalığı sağlar: Bu insanlar kendilerinden gizlenen şeyi kullanarak değil, ifşa edilene inanarak bir şeyleri anlayabileceklerine inanacak kadar budaladırlar!