-
"Evvelden hayatta herkesin bulduğu neşeden mahrumdu, şimdi artık hayat da yok...Yalnız neşeyi değil, hayatı da reddetmiş.."
-
Bizde âdettir; her parlayan şeye çamur atarız.
-
Ah, bir adamın intihar ettiğini işitince ona güler yahut hayret ederiz. Hâlbuki o zavallının, herkes gibi tatlı olan hayatını feda etmek için ne kadar azap, ıstırap çekmiş olduğunu düşünür müyüz? Elbette o da yaşamak, o da mesut olmak ister...Hâlbuki düşünmelidir ki bir kere tatmış olduğu saadeti feda edemediği için, saadeti çok sevdiği için hayatını feda ediyor..
-
Sen bilsen, o aşk denilen fırtınanın içine yuvarlanmış zavallı insanlarda akıl, fikir, düşünce, mantık kalıyor mu?
"insan her türlü kötü fikirden uzak olarak niçin temiz ve masum yaşamamalı? Nedir bu insanlığın içten içe çürüyüşü, bu çamur, bu fırtına... Bu kirin, temizliği bir daha getirmemek üzere yaralaması niçin?"
Her gelişinde umutla geliyor, gelir gelmez kaçmaktan başka bir şey istemeyerek kaçmayı bir kurtuluş gibi görüyor ve bir daha gelmemek yeminiyle çıkınca yine özlemle yanıyordu.
Beyoğlu tiyatrosunun gezgin aktrisleri... Hepsi öyledir. Kendi hayatlarını oyuncular gibi unutmuşlardır. Onların ruhlarını arayacağınıza kutup keşfine çıksanız daha iyi olur. Bilir misin, şahane kadınlar hangilerdir? Temiz ruhlular! Sana gerçekten söylüyorum Süreyya, Suad’ının kıymetini bil...
Niçin bir daha mümkün değildi? Bir kere mi olacaktı. Böyle hayatı sevdiren, her şeyi güzel gösteren o hayat, o büyük neşe... Artık onlar gitmişti, öyle mi..?
"Ah bu eksiklik duygusu,
İnsan değilim sanki bir denklemim."
Dudaklarını gözlerime dokundurduğun zaman bütün canımın koşa koşa gelip toplandığını, orada sana kavuşmaktan mesut olarak kaldığını hissediyorum..
Sayfa 4Kitabı okuyor
Sende bir şey var, öyle bir şey ki hiçbirinde rastlamıyorum.. öyle bir şey ki işte bütün endişelerim senin yanında yok oluyor...
Sayfa 4Kitabı okuyor
Böylece, ömrünün en güzel, en mutlu ve aşka lâyık zamanında aldanarak geçip ziyân olduğunu görmek, hiç olmazsa, "Bir az mesûd oldum," diyememek düşkırıklığı onu yıkıyordu;
