Önce dünyam karardı, gökyüzüm
Sonra hayallerim karardı
Gündüzüm karardı birden
Daha sonra ruhum
Gittikçe karardı
Seni yazdığım satırlarım, gözaltlarım
Şarkılarım karardı, karardı gittikçe
Kayboldu gülüşlerim, sokaklarım karardı
Karardı çiçeklerim, solgun papatyalarım
Kayboldu birden herşey
Görüntüler karardı
Varlıklar yitirdi anlamlarını
Sana gelen yollar karardı
Çiçekler, çocuklar ışık saçardı
Yokluğunda onlarda karardı
Yaşama isteğim vardı
Beni sevdiğin kadardı
Sen gittin gideli inan oda karardı
Mehmet Gür
Şu kadar gün, şu kadar mevsim geçti demek isterdim senden ayrılalı
Lakin senden sonra herşey anlamını yitirdiği gibi zamanında anlamı kalmadı
Geceler yuttu gündüzleri, her yer karanlık ve her mevsim sonbahar
Çiçekler soldu, yapraklar sarardı,
Unutursun demiştin,
Alışırsın demişlerdi,
Tükenirim sensiz demiştim
Unutamadım,
Alışamadım,
Ama tükendim sensiz
210 gün, 28 hafta veya 7 ay
Her şey silik bir hal almaya başladı hafızamda
Her şeyi unuttum,
Lakin ne seni, ne de sensiz geçen bir saniyeyi unutmadım
Mehmet Gür
Hangi günahın bedeli olabilir ki yaşadığım bu duygular
Daha kaç kez intiharın kıyısından döndürebilir
Neden yalnız bırakılır ki bir insan
Ölmekten değilde yalnızlıktan bu kadar korkarken
Yoksa Tanrı merhameti bir tek bende mi yarattı
Sevmek bedenime has bir duygu muydu
Birinden çekip gitmenin cinayetten farkı var mıdır
Kaç duyguyu öldürürsün, kaç umudun boynuna urganı geçirirsin
Kuluna bu denli mi öfkelisin Tanrı'm
Gücüm tükendi dedikçe kapından boş çevirirsin
Vardır elbette her yaşadığımın bir hikmeti
Lakin bitkinim, kalmadı hiç yaşamaya hevesim
Ateşin gölgesi kadar mutlu, mezardakiler kadar yalnızım
İçimde bi yangın var, güneşi ısıtacak kadar büyük
Mevsimler hep sonbahar, sanki aylar hep kasım
Azrail bu kez hayallerime değil, bedenime uğrasın
Mehmet Gür