Minnacık bir kız çocuğu sendeleyerek bana doğru yürüyordu, hemen arkasından da sendeleyerek annesi geliyordu, kızının üzerine eğilmiş, düşerse tutmak için kollarını açmıştı, ben yürümeye başladığımda annem de aynısını yapmıştır, öyle olmalı…
Belki de öfkeyle hareket eden insanları küçük görüyordu, bunlar kendilerini kontrol edemiyor, saldırganlık gibi medeniyetsiz bir duyguyla hareket ediyorlardı.
İçimizde yargılayıcı bir diyalog varsa ihtiyaçlarımızdan uzaklaşır, onlara yabancılaşırız ve dolayısıyla da bu ihtiyaçları karşılayacak şekilde harekete geçemeyiz.Depresyon, kendi ihtiyaçlarımıza yabancılaştığımızın bir göstergesidir.
Kadınlar, başkalarının sorumluluğunu yüklenmenin, kendileri için en yüce görev olduğu doğrultusunda eğitildikleri için genellikle kendi ihtiyaçlarını görmezlikten gelmeyi öğrenirler.