beni güzel hatırla
bunlar son satırlar
farzet ki bir rüyaydım esip geçtim hayatından
Sevgili dost,
Sonunda posta kutusundan bir mektup geldi. Soruyor: "Korkmak çaresizlikten mi?", "Çaresizlik yalnızlıktan mı?","Başlangıç mı güzel yoksa, son mu?"
Mektup yazacak birileri kaldıysa ..
...Sevgili dost, insanlar birbirlerine mektup yazmalı. Çünkü mektupta sesin tonu belli olmaz. Çünkü metup düşünülerek yazılır. Söylediklerimizin üstü çizilemez. Çünkü söylediklerimiz dinlenmeyebilir, sözümüz kesilir veyahut o anda içeriye biri girer, okunan mektupsa mutlaka tamamlanır...
Geriye hiçbir şey bırakamıyorum. İçimdeki çığlıklar, gözlerimdeki hayaller tükendi. Herkes yürüdü. Ben topalladım. Herkes baktı. Ben görünmedim. Ardımda ne adımı anacak bir dost, ne bir inanç ne de yarına dair hayaller bırakıyorum. Kendimi ve herkesi tükettim ben… Bir zamanlar bana ait o düşünceler, şimdi annemin uykusunu bölüyor. Gülüşler sahte, sevgiler borç, kelimeler ölümdü. Sessiz ve çökük bir şekilde gideceğim ben. Çok bağırdım kimse duymadı. Artık çok geç. Bağırmayacağım. Artık kulaklarımda yankılanıyor en ufak sesler bile. Bu mektup… Bir zamanlar yaşadığıma dair bir iz. Bir kalıntı. Ölü bir adamın beynine bakıyorsunuz. Gözlerimi her kapattığımda tek bir ses; “artık bırakabilirsin…” Ben artık bırakıyorum… Dayanacak tek bir gücüm bile kalmadı.