Ebû Ribi Hanzala kendi başından geçen bir hadiseyi şöyle anlatır:
“Bir gün Ebû Bekirle karşılaştım. Bana: Ey Hanzala nasılsın? dedi.
Ben “Hanzala münafık oldu dedim. O: Subhanallah sen ne diyorsun?!” dedi.
Ben: “Rasulullah’ın huzurunda bulunuyoruz. O bize cenneti ve cehennemi hatırlatıyor, sanki cenneti ve cehennemi gözlerimizle görüyoruz. Fakat O’nun huzurundan çıkınca, hanımlarımızla, çocuklarımızla meşgul oluyoruz. Onların işleri ile meşgul oluyoruz. Çok şeyi unutuyoruz.”
Bunun üzerine Ebu Bekir(ra) şöyle dedi:
“Vallahı mutlaka bizler de bunun söylediklerinin benzeri ile karşı karşıya kalıyoruz.”
Hanzala(ra) anlatmaya devam ederek:
Ben ve Ebû Bekir Rasulullah’a kopup gittik. Nihayet Rasulullah’ın huzuruna vardık.
“Hemen ben (Hanzala) münâfık oldu. Ey Allah’ın Rasulü dedim. Rasulullah(sav) bunun üzerine:
- O nedir, o ne biçim söz dedi. Bende şöyle dedim:
“Ey Allahın Rasulü! senin huzurundayken bize cehennemi cenneti hatırlatıyorsun. Sanki gözlerimizle görüyoruz. Fakat huzurundan çıkınca, eşlerimizle çocuklarımızla meşgul oluyor, mesleğimizi icra ediyoruz. Çok şeyi unutuyoruz.”
Bunun üzerine Rasulüllah(sav) şöyle buyurdu:
“Nefsim kudreti elinde olana yemin olsun ki: Huzurumda bulunduğunuz hal üzere ve o şekilde hatırlamaya, zikirde devam etseydiniz. Melekler evlerinizde döşekleriniz üzerinde ve yollarda sizinle musafaha ederlerdi. Fakat ya Hanzala, bir saat ibadetle bir saat dünya işleriyle uğraşınız, yeter” diye üç defa tekrarladı.
(Müslim rivayet etti). (Riyâzus-Sâlihîn s. 140. 14. bab, 151. hadis.)
Toplama Kampı Deneyimleri
Aklım bir düşünceye takıldı: Hayatımda ilk defa, birçok ozanın söylediği, onca düşünürün nihai bilgelik olarak öne sürdüğü hakikati gördüm. Hakikat şuydu; sevgi, insanın ulaşabileceği en yüksek ve en büyük hedefti. O anda, insan şiirinin, insan düşünce ve inancının ayırt ettiği en büyük sırra haiz oldum: İnsanın kurtuluşu sevgiyle ve sevgidedir. Elinde hiçbir şeyi kalmamış bir insanın dahi, kısacık bir an için bile olsa, sevdiğine ilişkin düşüncelerden nasıl mutluluk duyabileceğini anladım. İnsanın, kendini olumlu eylemle ifade edemediği ve tek yapabileceğinin çektiği acılara doğru bir yolla (onurlu bir yol) katlanmak olabileceği mutlak ıssızlık durumundaki birinin, sevdiğine dair içinde taşıdığı imgeye sığınarak tatmin olabileceğini gördüm. Hayatımda ilk defa "Melekler sonsuz bir görkemin ebedi düşüncesinde kayboldu" sözlerinin ne ifade ettiğini anladım.
Sayfa 50 - Okuyan Us YayıneviKitabı okuyor
Melekler gibi öldü
Melekler ölür mü hiç?
Bilmem...
Ama ölürse
Mutlaka böyle ölür...
"Din adamının eline terk edilen insanlarımız, 'şeytanlar,
cinler, periler, melekler alemi’nin bilgileriyle eğitilmiş olarak çocuk zekalı kalırlar."
İ. Arsel
Madde, sıkıştırılmış enerjiden başka bir şey değildir.
Sayfa 81
