Ölümü bekleyen ve bundan korkup sinmiş bir yaşlı adamın, bir deprem gecesi, sevinçten gözleri parlayarak, "Yoksa dünya batıyor mu?" dediğini ansıyordum. Yalnız başına ölmek istemiyor, tümden yitmemizi özlüyordu.
Ah yine Anday Beyciğimleydim..
Yine kendimi dizelerin serabına bıraktım. Onlarla beraber bir vardım bir yoktum bazen şehirler bazen rüyalar aştık ve bir atın erinçsiz ruhunda hem derin üzüntüler besleyip büyüttük hem de gözyaşlarımızla ıslattık şehirleri, uyuyacak bir yer arıyorduk, dalgındık.
Bu gece 1 K da yatalım Atım...
Anday'ın
Melih Cevdet Anday'ım sevincim benim. Hiçbir şair ben de ağlama isteği uyandırmamıştır. Kendimi yeni ve yeniden buluyorum dizelerde. Şiirlerinde lirik bir hava var ve harmanladığı mitoloji resmen yeniden vücut buluyor bu dizelerde. Düşünemiyorum Anday'ı denizsiz ne atsız ve mitsiz. Ne de kendimi. Bir yanımız böylelikle hep eksik gibi.