Bak ne yaptım, bir cıgara yaktım,
Bu şiiri yazdım koca elinle,
Ellerin bana öyle gereklidir,
Bilinmedik sokaklara çıkardım.
Ölüm bendeyse yaşıyorum,
Senin otun öylesi taze,
Senin atın öylesi huysuz,
Senin ayakların öylesi tanrı.
Doğduğunda gülümsemiştin,
O gün bugün gökyüzümdür,
Yıldız konacak şaşıran dal,
Aya bakarken susan bahçe.
Geceyi bekletmekten caydım,
Damıtık suyla yıkadım uykuyu,
Kar gibi oldu seni düşlemekten
Sabahı karıştırıyorum.
Olur da bir gün yağmur yağar mısın,
Rüzgârın dolar mı bir gün ben?
Düşünemem oluklardan akıp gideni,
De ki, benim zamanım başka.
Ölülerin bilinciyle arınmış.
Ve geleceği onaramıyorum,
O bizim sayvan çocukluğumuzdu,
Yaşanır yalnız bu aylak güzlerde
Gelecekten geçmişe doğru.
Yürürdüm göğsünde öğle saatları gibi,
Yürürdüm bir anıt kemeri gibi iki yanında.
Ölüm insanla geldi dünyaya
İnsanla gitti dünyadan.
Denizin uzaklardan getirdiği
Yabancı, anlamsız bir şeyim.
Yalnızlıktır denizin tek yasası,
Bütün ölüler unutulur,
Yaşayanlar kalır tek başlarına.
Parçalanıyordum kimse bilmeden,
Ateştim cevizin içinde,
Ve bir gece içinde bilmeden öldüm.
Ey gece, nereden yol bulacağız,
Ey yaralı göğsüme düşen yelken,
Ya sen kürek, solmuş rüzgâr gülüm,
Ya sen ne diyeceksin, söyle!
Yalnızlıktır denizin tek yasası,
Aşkın altın yasasıdır o.
''İnsanın düşünenleri olmalı. Merak edenleri, Hesapsız kitapsız değer verenleri, Uzakta olunca özleyenleri, Sesini duyunca sevinenleri olmalı.'' demiş Melih Cevdet Anday.
ayaklarım hayvan, üstüm başım bitki
denedim bütün vakitleri al
başka türlü geçmeyen bir vakitti.
Ah yalnızlığın gömük kapıları,
Aysız ayışığı gibiydim,
Geceleyin gece, gündüzleyin gün
Gibi suyun altına vuran yalaz.
Ah yalnızlığın gömük kapıları
Bir yağmuru dinlercesine bütün
Anları iç içe bilirim.