veta
veta
@mephistophelianmephisto
there's pansies, that's for thoughts.
Sevilla'dan Granada'ya...
İnsan gerçekten de iddia edip üzerine sayfalarca yazı yazdığımız şekilde üstün bir ırk mıdır, yoksa bu da pek çok iddiamız ve teorimiz gibi dolaylı yoldan kendini beğenmenin ve kibrin eseri midir?
Bulgakov'a göre dış görünüşümüzü belirleyen temel unsur beyinde yer almakla birlikte aynı zamanda kalbi de etkileyen ve değiştirebilen bir olgu olduğunu görüyoruz. İnsan kendini gelişmiş yollarla ifade edebilme özelliği sayesinde içgüdünün yönlendirmelerini bencilce geri plana itekleyerek zevksel dürtülerine yönelen bir hayvandır. Şarik ve sonrasında dönüştüğü üzere Şarikov'da da bu farkı gözlemlemek son derece mümkündür.
Şarik için yaşam ve bununla birlikte iç dünyası, düşünce biçimi, hayatta kalma mücadelesi üzerine şekillenirken sonrasında dönüştürüldüğü varlık Şarikov için hayat bencil arzu ve dürtülerin sonucu düşünülmeyerek harekete geçirilmesinden ibarettir. Bu yüzdendir ki alkol ve kadınlar için sahip olduğu dürtü evet elbette onun köpek kalbinin değişime uğradığını gözler önüne sermekle beraber sahip olduğu insan kalbinin çok daha vahşi olduğunu da tüm çıplaklığıyla okuyucuya sunar.
Köpek Kalbi okuyanların kendi iç dünyaları hakkında dürüst bir sorgulamaya girişeceği ve bununla birlikte insan ve hayvan kavramlarını, bu kavramların gerçekte hangi anlamlarda birbirinden ayrıldığını ve belki de en önemlisi hayata bakış açılarının doğruluğunu ve genişliğini merak ettiren, üzerine uzun süreli düşünmeye iten etkileyici ve derin bir eser.
İnsan kalbine sahip olan her talihsiz varlığın okuması gerekmekte.
Bir Cinayete Tanık Olmuş Olsaydınız Ne Yapardınız?
"Ne yapmam gerektiğini biliyorum, hiç kimse için değilse bile kendim için yapmalıyım ancak yapamıyorum"
Sıklıkladır ki en büyük düşüncesizlikler en derin düşünceler sonucu ortaya çıkar, bağımsız bir oluşum haline gelir ve hem söyleyeni hem de söyleneni anlık bir çıkmaza sokar. Profesör Anderson da kendini tam olarak bilinçli bir bilinçsizliğin neden olduğu bir çıkmazda bulur. İhbar etmediği bir cinayet üzerine tanıklığını, hayatını, işini ve tanrı kavramıyla olan bağlantısını sorgular. Bu içe doğrultulan sorular silsilesi içerisinde edebiyata olan bağlılığının içtenliği ve edebiyatın kalıcılığına dair endişeleri de açığa çıkar. Halbuki hayat aynı hızıyla devam ediyordur ve o ve onun düşünceleri de buna bir istisna oluşturmayacaktır.
This certain piece may and will contain certain spoilers (TW: SPOILERS)
The concept of suffering is certainly not a newly constructed one. Though it must be included that Yanagihara weaved words in an emotionally intelligent way to form a bittersweet piece filled with melancholy. Jude is a throughly broken soul and his eventual demise that close his chapter of seemingly endless spiraling in depression and anxiety cannot be deemed as entirely surprising. Somethings cannot be put together or mended as one again, creating what was once a peaceful, form-fitting whole. Holding back and not letting go will only bring temporary satisfaction that eventually fades into what is truly destined to be. While this undeniably brings the question of faith and destiny in the picture, it is not to be regarded as the main idea of the novel as this work as a whole, holds much more inside it than to form a one single question. If we were to place Jude's death as faith, is it possible to go through the same process of thinking for Willem and Malcolm's unforeseen doom? It may be written of as paving the way and forcing Jude to finally let go, as there was nothing left to truly hold him in earth. What was tying him is now gone, and like a helium filled balloon tied in a child's flimsy and tiny wrist to keep it from flying away, once the curious mind of the child frees the balloon and lets it go, there is nothing else for the balloon to do, except flying away and burning bright in Sun's glory. All too similar to Icarus.
