Öyle bir darbeyle ayrılmıştım ki evden, gidip otogarda uyudum otobüs gelene dek, denk gelen herkese satasiyordum içimden sonra gözlerim yere devirip devam ettim her türlü, Rezil rüsva olmayacaktım bu sefer az eşya almıştım yanıma. Gecenim son otobüsüyle otogara bindim gece yarısı da oradan. Affetmistim tabi ki, yaptığı an pişman olmuştu ya ne yapacaktım aile ne olursa olsun geri döndüğün yerdi, eşyalarımı bilerek eksik almıştım mutlaka geri dönmeliydim. Ona bir ceza veremecektim, aksine ona yaptığım kırmızı karanfili boyayıp masaya bırakmıştım. Ne ona bir mesafe koymak yerine olayı hiç olmamış saydım. Daha sonra sağlıklı bir akılla düşünmeliydim. Haklı haksız yoktu, sınırlar belirsizdi, zaten ondan başka kimim vardı? Tek başıma hiçtim bunu çok iyi biliyordum, bir merhaba diyen olsa ölümüm ve hayatım senin için diyecek kadar arayıştaydim, normal değildi. Kendi ayaklarım üzerinde durmak için tek fırsattı zaten başka türlü de yapamazdım
Işte fırsat güçlü olmaya mecburdum. Ama dersler ama insanlar ama o garip samimiyetler, muhabbetler zart zurt. Sinirlerim tepemdeydi, insanların eşofman giymiş rahatlığı beni deli ediyordu..kendimde kayboldum ve ben kaybettim...
_Yaşam, ufacık şeylerden, küçük mutluluklardan oluşuyor. Hiçbir şey büyük ve kutsal değil. O yüzden sözde büyük olan şeylere ilgi duyarsan yaşamı ıskalarsın. Yaşam bir bardak çayı yudumlamak, bir dostla sohbet etmek, sabah yürüyüşe çıkmaktır, ama illa belli bir yere doğru değil, amaçsız, son belirlemeden hareket etmektir. Böylece herhangi bir
