Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.25
Meriç Baytur
Meriç Baytur
@mericunal
Hacettepe Üniversitesi
162 okur puanı
Mart 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
O kadar iyi yorumlar almış ki, elime aldığımda beklentim çok yüksekti. Sanırım bu yüzden çok etkilenmedim romandan. Nöro-roman olarak lanse edilmesi ve benim kitapta beyinin çalışma sistemiyle ilgili yeni bir şey ile karşılaşmamış olmam da kitaba yüksek puan vermemi engelledi açıkçası. Hatta kitabın 298. sayfasında şöyle bir cümle var bir kitapla ilgili: "Bir şeye benzediği yoktu kitabın. Yazarın iyi cümle kurma kabiliyeti ve bir miktar sağdan soldan duyduğu bilgileri sentezlediği bir kitaptı sadece." Bence yazar aynen bu hataya düşmüş 'nöro' kısmıyla ilgili :) Sağda solda duyabileceğimiz bilgileri romanın içine yedirmiş sadece, şaşırtıcı bir bilgi yok maalesef.
Roman kısmına gelirsek, genel olarak merak ve aksiyon unsurları sürüklüyor insanı okurken. Ancak bölüm sonlarında sürekli AZ SONRA diye bağıran "çok yakın bir zamanda, asla tahmin edemeyeceği koşullar altında yolları yeniden kesicekti", "neyse ki yakında başkaları da öğrenebilecekti, hem de hayatlarında asla unutamayacakları bir şekilde" gibi cümleler bir noktadan sonra itici olmaya başlıyor; sanki yazar "lütfen okumaya devam et, bak çok heyecanlı olacak" diyormuş gibi hissettirdi bana. Bunu dışında karakter isimleri de çok zorlamaydı. İlyas yerine İlias, Meryem yerine Meryam kullanılması... Hele Tesla var ki daha en başında "yok artık yaa, başka isim mi kalmadı" dedirtiyor. İsimleri karakterlere bir özellik katsa amenna ama o da yok.
Roman havada kalıyor en sonunda, yani bir devamı olacak anlaşılan. Bir ilk roman için riskli bir son olmuş bence.
Ursula K. Le Guin büyük ve güçlü bir anlatıcı. Yerdeniz Büyücüsü de büyücüler, cadılar, ejderhalar eşliğinde fantastik kurgusuyla aslında her bireyin içinden geçtiği, kiminin geçemeyip kısırdöngü içinde ömrünü tükettiği bir insan olma hikayesi. Bu kitabı ilk kez 15 yıl önce okumuşum, daha doğrusu okuduğumu sanmışım. Yıllar geçip tekrar okumak bambaşka bir etki yarattı. Sanırım birkaç yıl sonra tekrar okuyacağım. Öyle bir hikaye ki her yaşta insana farklı bir şey öğretiyor.
Benim kitapla ilgili en büyük sorunum şu oldu: Ahmet neden öldürüldü? Ben bu sorunun tatmin edici cevabını alamadım. Cinayetin sebep-sonuç ilişkisinden ziyade Nihal'in kaçış hikayesini okudum. Kitabı kapattığımda hiçbir tatmin duygusu yaşayamadım maalesef.
Bolca muhafazakar ve laik kesim tahlilleri yapılmış, sonlara doğru işin içine toplumda eşcinsellerin yeri eklenmiş ama iki konu da romanın ana konusuyla ilişkilendirmede zayıf kalmış, hatta ilişkilendirilememiş. Eğer hikaye bu konular üzerinden yürüseydi çok daha ilginç olabilirdi. Bir tarikat olayı ile giriş var hikayeye, sonra tarikat birden bire olayların dışında kalıyor, bir daha esamesi okunmuyor. Sanki ülkenin sosyolojik yapısını değerlendirmek için ortaya atılmış, öylece bırakılmış gibi.
Ortaya karışık bir roman olmuş. Biraz toplum irdelemesi ve ajanlar-derin devlet oyunları ile süslenmiş bir cinayet. Olayların ağır ilerlemesi de okumamı epeyce güçleştirdi.
Okur Takip Önerileri
Sezgin Kaymaz'ın tarzını bildiğimden ve hayvanlar konusunda çok hassas olduğumdan içim kaldırmaz diye epeyce ötelemiştim Lucky'yi okumayı. Kimi yerde kahkahalar attım, kimi yerde hüzünlendim, son 70 sayfayı ise bayağı ağlaya zırlaya okudum. Sezgin Kaymaz yine "iyi ki okudum" dediğim bir hikaye anlattı bana, bir köpek üzerinden insanlık ve hayat dersi verdi. Bir roman küfürleriyle, Angara ağzıyla bu kadar mı zarif anlatılır. Sezgin Kaymaz "... geberme e mi?"
Not: Farfara romanının altında Sezgin Kaymaz ile ilgili abuk sabuk yorumlar yapılmış. Bir yazarı eleştirebilirsiniz tabii ki ama saygıyla ve o yazarı iyi tanıyorsanız ancak. Öncelikle Farfara bir devam kitabıdır. Hangi şuursuz okuyucu 16 kitabı olan bir yazarın hiç araştırmadan gidip devam kitabını alıp okur! İkincisi, tertemiz bir dille hiç kafa yormadan, hiçbir duygu karmaşası yaşamadan mutlu hikayeler okumak istiyorsanız Sezgin Kaymaz okumayın. Okumayın ki abuk sabuk yorum yapmayın.
Deniz Feneri tam anlamıyla bir rahat polisiye (cozy mystery) olmakla beraber aynı zamanda İngiliz edebiyatının da güzel örneklerinden biri bana göre. Olay kurgusu, cinayet soruşturması ve sonuçlanması çok başarılı. Ancak bu romanı sadece kaptırıp gitmek için okunan hızlı bir polisiye okumak isteyenlere tavsiye etmem açıkçası. Karakter analizleri ve mekan anlatımları o kadar derin ve ayrıntılı ki, bu hikayeyi bir edebi eser olarak kabul etmezseniz, zorlayıcı olabilir. Ama klasik edebiyatla polisiyenin iç içe geçmesi zevkini yaşamak isteyenler kesinlikle tatmin olacaktır.
Kitap her şeyden önce bir kişisel gelişim kitabı değil. Varoluşçu terapinin önemli isimlerinden Avusturyalı psikiyatrist Victor E. Frankl, kurucusu olduğu logoterapiyi, İkinci Dünya Savaşı sırasında başta Auschwitz olmak üzere gönderildiği toplama kamplarında yaşadığı deneyimler üzerinden anlatıyor. Kitabın ilk bölümünde kamplarda insanların nasıl muameleler gördüğünü, bu çerçevede nelere dayanarak hayatta kaldığını ya da nelere dayanamayarak çöktüğünü psikiyatrik değerlendirmeler yaparak sunuyor. Varoluşun temel dayanağı olan "hayatın anlamı" kavramını sorgulatıyor okuyucuya. İkinci bölümde ise, logoterapiyi daha detaylı ve genel ilkeleriyle açıklıyor. Oldukça ilgi çekici, sarsıcı, öğretici ve sorgulatıcı bir okuma deneyimi.
Hikaye son 10 sayfa için ilmek ilmek işlenmiş resmen. Tüm roman iki kişinin ağzından anlatılıyor. Konu üçlü bir aşk ilişkisi altında işleniyor ve çok basitmiş gibi geliyor başta. Hikaye, ilerledikçe insanda sürekli "bu işte bir terslik var" hissi yaratıyor okuma boyunca, bu da merak duygusunu sürekli tetikte tutuyor. Daha önce okuduğum yorumlar nedeniyle ters köşe bir finalle karşılaşmaya hazırdım, bu nedenle okuma boyunca sürekli "nereye gidiyor hikaye" kafasındaydım ve açıkçası sona yaklaştıkça hayal kırıklığına uğrayacağımı düşünmeye başlamıştım. Ama o son 10 sayfa... Öylece boşluğa bakakalmışım.
Margaret Atwood'un okuduğum ilk romanı. Shakeapeare uyarlaması olduğu için seçtim açıkçası bu kitabı. Shakeapeare yorumlamanın oldukça riskli olduğunu düşünüyorum, bana göre bir Shakespeare oyunu iyi yorumlanabilir ama daha mükemmel hale gelmez, tam tersine batırıp rezil edilebilir. Mesela, Bir Yaz Gecesi Rüyası'nı modern dans yorumuyla izleyip "bu kadar muhteşem bir eser nasıl bu kadar rezil edilebilir" diye sinirlerim bozulmuştu. Cadı Tohumu'na gelirsek, Atwood gerçekten efsane bir iş çıkartmış. Shakespeare'in Fırtına oyunu romanda hem orijinal tiyatro eseri haliyle, hem de konusu ve karakterleriyle hikâyenin içine yedirilerek kullanılmış. Ben çok keyif aldım. Yalnız romanı okumadan önce mutlaka Fırtına'yı okumak gerekiyor, aksi takdirde oyunun hikayenin içine nasıl entegre edildiğini kaçırabilirsiniz.
Romanın şiirsel akışı olduğunu okumadan önce yorumlardan öğrenmiştim, merak uyandırdı bende çünkü gotik edebiyat dışında şiirle pek aram yoktur. Ölüm ve cinayeti şiirle anlatmak büyük ustalık ister. Bu nedenle Günay Gafur'u hikayenin büyük bölümünü götüren şiirlerden dolayı ayakta alkışlıyorum. İlk defa bir Türk yazardan gotik şiir okudum ve beni fazlasıyla tatmin etti. Bir çoğunu tekrar tekrar okudum ve altını çizdim. Bu anlatım türü sayesinde kitabı hep "vay be" diye hatırlayacağım.
Karakterlerin derinliğini sevdim, herkesin bir hikayesi var. Kurbanlar ve aileleri bile başlı başına birer hikaye anlatıyor. Yazarımızın eline aklına sağlık.
Polisiye
"İyi bir polisiye nasıl yazılır" sorusuna en iyi cevaplardan birini veriyor Simon Beckett. Ölümün Kimyası, David Hunter serisinin ilk romanı. Kendi adıma kanlı cinayetler içeren seri katil kurgularına temkinli yaklaşsam da derin karakter analizleri, gerçek adli tıp ve adli antropoloji bilgileri, zihni sürekli tetikte tutan kurgusuyla kesinlikle okunması gereken bir roman.
Yaprak Öz'ün her kitabını çok severek okumuştum ama Farahnaz'ın Çiçeği hepsinin önüne geçti. Sanırım Yıldız Alatan serisinin bağımlısı olacağım :) uzun zamandır ilk defa bu kadar güzel bir rahat polisiye (cozy mystery) örneği okudum. 1979 yılında Zonguldak'ta geçen hikaye, mühendis lojmanlarında vuku bulan bir cinayetin etrafında dönüyor. Ev hanımı, anne, anneanne olan aynı zamanda evinde terzilik yapan polisiye kitap hastası Yıldız Alatan, etrafında gelişen gizemli olaylara el atıyor ve hikaye böylece akıp gidiyor. Karakter analizleri çok başarılı, çevre ve dönem betimlemeleri de çok tadında yansıtılmış. Yıldız Alatan'ın diğer maceralarını heyecanla bekliyorum.
O kadar zarif bir hikaye ki. Bir kedinin insanların hayatındaki yeri, birbirleriyle ilişkileri müthiş sade bir şekilde anlatılmış. Tabiat ve manzara betimlemeleri yormadan ama canlı canlı ifade edilmiş hikayede. Bir de Japon kültürüne ait detaylar zenginlik katmış bu kısacık naif romana.
Sezgin Kaymaz yazım dilini yorumlamaya ne kelimelerim yeter ne de haddim. Yine de roman hakkında birşeyler yazmamak elde değil. Sıradışı muazzam bir hikaye Nefha. Konusu ve anlatımı nedeniyle Kaymaz'ın diğer romanlarından biraz farklı, Ateş Canına Yapışsın hariç. Nefha biraz onun devamı gibi geldi bana. Ateş Canına Yapışsın'da Azazil'in insan yaratıldıktan sonra içine düştüğü kibir ve kıskançlık sonucu Cennet'ten kovuluşunu anlatıyordu. Nefha, Azazil kovulduktan sonra Cennet'te yaşananları konu alıyor.
Uzun zamandır okuduğum en iyi kitaptı. Dolu dolu 730 sayfayı elimden bırakmadan, merak ve heyecanla, içime sine sine yaladım yuttum tam anlamıyla. Geç ortaçağ döneminde (1313) Fransa'da başlayan macera, ortaçağda Avrupa'da yaşam, dinsel çatışmalar, engizisyon vahşeti, siyaset, felsefe konularında da dolu dolu bilgiler veriyor. Gerçek insanlarla kurgu karakterlerin iç içe geçtiği, gizem ve gerilimin at koşturduğu, antik çağdan ortaçağa kadar gelmiş geçmiş en ünlü felsefecilerin ve felsefi akımların uzun ve yorucu bir macerayla yoğrulduğu, edebiyatı iliklerinize kadar hissettiren bu romanı kaçırmayın derim.
Bir romanı tamamen kahramanın ağzından yazmanın -bu romanda anti-kahraman demem daha doğru- ve romandaki her detayı da başarıyla aktarmanın çok kolay olmadığını düşünüyorum. Necati Göksel bunu hakkıyla yerine getirmiş. Eski komiser Ayaz bana göre bir anti-kahraman. Bir anti-kahramanı okuyucuya sevdirmek de, en az onun ağzından hikayeyi anlatmak kadar zorlu bir iş bence. Buna rağmen, tadından yenmeyecek bir karakter ortaya konmuş. Aslında hikayeye giren tüm karakterler ince ince işlenmiş, romanın sonlarına doğru çözülmeye başlayan gizemler için olaylar hiçbir açık vermeksizin okuyucuya aktarılmış. Küçük felsefi göndermeler ise hiç abartılmadan karakterin alaycı kişiliğine yedirildiği için romanın tuzu biberi olmuş. Şiddetle tavsiye ediyorum.
