Sabitlenmiş gönderi
Evet ,sevgili Wilhelm, dünyada yüreğime en yakın olan varlıklar ,çocuklardır .
Bir kitap okudu
68 syf.
·
Puan vermedi
·
34 saatte okudu
Bugünün adalet anlayışına göre rütbeler, nişanlar ve emekli maaşı kişinin ahlaki özelliklerine ve yeteneklerine göre değil, ne olursa olsun hizmet edip etmediğine bakılarak veriliyordu.
Okur Takip Önerileri
Gerçeklikle hiçbir bağınız yok. Hiçbir zaman acı çekmemişsiniz, yalnızca bir ayyaş gibi, başkalarının acılarıyla beslenmişsiniz. Ben ise doğduğum günden bugüne kadar hep acı çektim.
Acıyı küçümsersiniz, ama parmağınızı kapıya sıkıştırdığınız vakit en yüksek perdeden inlersiniz!
Mesela, bir köylünün karısını nasıl dövdüğünü görüyorsunuz. Neden, araya giresiniz ki? Bırakın, dövsün, er ya da geç ikiside ölecek. Döven kişi, dövdüğünü değil, kendini aşağılar.
Kısacası, siz hayatı görmediniz, onu zerrece tanımıyorsunuz. Gerçeklikle tanışıklığınız ise yalnızca teoriden ibaret.
Hayatı derinlenmesine kavramaya yönelik gayret etmek gerek. Gerçek lütuf, bu hayatın içerisinde mevcut.
Sıradan bir insan iyiyi ya da kötüyü dışarıdan, yani bir atlı arabadan ya da bir çalışma odasından bekler. Düşünen bir insan ise kendinde bulur.
-Sıcak, rahat bir oda ve bu koğuş arasında hiçbir fark yok, -dedi.
-İnsanın huzuru ve memnuniyeti dışarıda değil, içindedir.
"Zararlı bir işe hizmet ediyorum ve aldattığım insanlar için aylık alıyorum. Namuslu değilim, ama ben tek başıma bir hiçim, kaçınılmaz olan sosyal kötülüğün küçük bir parçasıyım sadece. İlçedeki bütün memurlar da zararlı kişiler ve hepsi havadan para alıyorlar. Demekki namuslu olmamamın suçlusu ben değilim, zaman. İki yüz yıl sonra doğsaydım bambaşka biri olabilirdim. "
Artık akıl hastalarının kafasından aşağı soğuk su dökmüyorlar, üzerlerine deli gömleği geçirmiyorlardı.
Düşünen bir insan olgunluğa eriştiğinde ve tam bir bilinç kazandığında kendini istençsiz olarak sanki çıkışı olmayan bir tuzağın içindeymiş gibi hisseder.