götürün beni suların bölündüğü o nârlı bahçeye..
recmedildiği yerden çıktı ölüm. dediler gidin.. ve getirin.. güneşi battığı yerden çıkarın azabın boğulduğu tandırda yakın beni.
ruhumu kemiren bir nefisle tutundum, kapıldıkça kendimi yetim bıraktığım aşklara.
gittikçe her şeyin birbirine benzediği gittikçe kule ve zamana dönüşen
yüzümü sürdüğüm her kapı gibi kapandım beni büyük bir cezbeyle yakan aşkın ayakucuna.
bendim o, ürperen bir sızıntıyla, cebinde yılan işaretleriyle dolaşan.