ruhumu kemiren bir nefisle tutundum, kapıldıkça kendimi yetim bıraktığım aşklara.
gittikçe her şeyin birbirine benzediği gittikçe kule ve zamana dönüşen
yüzümü sürdüğüm her kapı gibi kapandım beni büyük bir cezbeyle yakan aşkın ayakucuna.
bendim o, ürperen bir sızıntıyla, cebinde yılan işaretleriyle dolaşan.
inansam ruhumun beni
sükûtun esrârına
götüreceğine,
kalbimi bırakmam
bu dilsiz zamana,
kapını çalmam..
sonunda sığındığım bir deniz fenerinin kendini kemiren uzak, solgun ışığıydı.