Ayyaş kadehini kaldırdı. "Güzelliğinize küçük hanım." Gülümsedi Yeşim. Ya meyhane yaratıcılığı öldürüyordu ya da meyhane adamları güzelliğe içmeye bayılıyordu.
Olağanüstülükler karşısında duraksamayana hayat denir duraksayana insan,durana ölüm...
Cansuyu bile verilmeyen bir fidan,kupkuru bir ağaca dönüşmeyi başarmaktan ne kadar mutlu olursa o da şimdiki hayatından bu kadar mutlu olmalıydı.
Zaman,rakıya karışan su gibi,hızla ama değiştirerek akıp gidiyordu.
İnsan ömrü boyunca tutsağı olduğu tek şey, aşk değil,zamandı. Mucizeler bile zamana karşı koyamıyordu. Nasıl ki insan aşkı hesaplayarak yaşamıyorsa,bu duygu benliğini bir anda sarıyorsa;zamana zaman tanıdığında aşk acısının hesapsızca uçup gittiğini de görürdü.