Abdülkâdir Geylânî Hazretleri buyurur:
“Sadece tevbeyle iş bitmez. Asıl mesele, tevbede sebât etmektir. Nitekim bir ağaç dikmekte esas olan da ağacı dikmek değildir. Asıl mesele, dikilen ağacı büyütmek, meyve verir hâle getirmek ve dâimâ güzel meyve vermesini temin etmektir.”
bazen dert dinlemekten kaldırımlar da yorulur
ve insan umutsuzca sağa sola yürür
dili yoktur ıssızlığın,
kuytularda hüzün büyür...kimseler kalmayınca
..
kimi uçar, kimi göçer yuvadan, insan kendini camlara vurur
biz hatırladıkça bazıları unutur
ve cenazesi kaldırılır vefanın
kapının tokmağı nasıl da üşür...kimseler çalmayınca
...
hayat ağacı dallarının taşıyabileceği kadar meyve verir
ve ölüm hep yaşamın kıyısında durur
bütün dertler toprağın kabulüdür...kimseler almayınca
Umut size her gün çam ağacı sulattırabilir hatta bir gün meyve vereceğine de inandırabilir..
Lisedeydim. Bir arkadaşım bana bir saat hediye etti, taktım eve gittim, bahçedeyiz…
Akrabalar var. Saat dikkatlerini çekti ben de, “Arkadaşımın hediyesi.” dedim.
Teyzelerden biri;
─ Nasıl arkadaşmış o, kimse kimseye durup dururken hediye almaz, bak bana alan var mı? dedi.
İnsanımızın sevgi anlayışıyla bilinçli olarak ilk o gün yüz yüze
