FELAKETZEDELER EVİ-GUILLERMO ROSALES,112 sayfa,
“Dışarıda bakımevi diyorlardı oraya,ama mezarım olacağını biliyordum ben.Hayattan umudunu kesmiş insanların sığındığı,kıyıda köşede kalmış barınaklardan biriydi.Kaçıklar çoğunluktaydı.Yapayalnız ölsünler,kazananların başına bela olmasınlar diye aileleri tarafından bırakılan yaşlılar da
Vebalı Yaşamlar
“Yaşanacak asıl hayat hapsolduğu asıl odada değil, gemiye binip gideceği bir başka âlemdeydi.”
Bundan 5 sene önce Sakız’a indiğim zaman şöyle demiştim; “Mezarım herhangi bir adada olmalı”. Denizin kokusu toprağıma düşmeli. Romanlar ikinci hayatlardır der Ferit Orhan Pamuk. Yarattığım ve yaratacağım birden fazla hayat olduğunu bile bile her
114 syf.
9/10 puan verdi
Kitap, benim için en iyi kitaba giriş cümleleri listeme de eklenen şöyle bir paragrafla başlıyor:
"Dışarıdan bakımevi diyorlardı oraya, ama mezarım olacağını biliyordum ben. Hayattan umudunu kesmiş insanların sığındığı, kıyıda köşede kalmış barınaklardan biriydi. Kaçıklar çoğunluktaydı. Yapayalnız ölsünler, kazananların başına bela
Guillermo Rosales, Kübalı bir yazar.Kırk yedi yaşında intihar etmiş, intihar öncesi de tüm yazdıklarını yok etmiş.Geriye sadece öyküleri ve Felaketzedeler Evi kalmış.
Felaketzedeler Evi olarak nitelendirilen yer bir bakımevi.
" Dışarıda bakımevi diyorlardı oraya, ama mezarım olacağını biliyordum ben.Hayattan umudunu kesmiş insanların sığındığı, kıyıda köşede kalmış barınaklardan biriydi.Kaçıklar çoğunluktaydı.Yapayalnız ölsünler, kazananların başına bela olmasınlar diye aileleri tarafından bırakılan yaşlılar da vardı" syf 7
Yukarıdaki cümlelerle başlıyor kitap ve bizi nasıl bir anlatının beklediğinin de sinyallerini veriyor aslında.
Guillermo Rosales şizofrenisinin ağırlaştığı dönemde böyle bir bakımevinde kalmış.Bu kitabın dramatik etkisini çoğaltıyor.
Kitabın ana karakteri William Figuares, romantik şairleri ve Hemingway'i seviyor.Küba da devrimci mücadeleye katılmış ancak sonrasında sürgün edilmiş.
Bakımevindeki insanların çoğu Kübalı.
Bakımevi mi ölüm evi mi olduğu belirsiz bu yerdeki sefalet, istismar, keder insanı derin bir hüzne boğuyor.Sağlam bir Küba eleştirisi de yapılıyor kitapta.Çok severek okudum.Kesinlikle tavsiye ederim.️
319 syf.
10/10 puan verdi
·
Liked
"Geldim, buradayım. Hissediyor musun? Seninle aynı arafta nefes alıyoruz. Zevahirine değilse bile ruhunun surlarına çok yakınım. Duyabiliyorum nefesinin sesini, kokusunu anımsayabiliyorum. Ortasına atıldığım enkaz, darmaduman olmuş belleğimle kardeş ve ruhumun pürüzlü duvarları sensizlikle sıvanmış ,çok acı var. Adımlarımdan geriye kalan kanlı emarelere dönüp bakamıyorum, biliyorum. Hissediyorum. Çok yakınındayım, ateş mavisi..."
"Seni seviyorum cehennem çiçeği... "Mezarım neresiydi bilmiyordum, ancak doğduğum yer onun atmayan kalbiydi... "Seni seviyorum ateş mavisi..."
Selaaam, yine çoşkuyla yorum yapmaya geldim. Serinin ikinci kitabı efsaneydi. Ama ilk kitap kesinlikle favorim. Üçüncü ve dördüncü kitapları okuduktan sonra bile bu değişmeyecek eminim. Hare'nin Arafta sıkışan ruhu ve bedeni bu defa ilk gelişi kadar yalnız değildi. Abisi Hakan ve Yasemin de arafa geldiler. Bilinmezin içinde verilen çaba, masum ve sessiz Hare için inananılmaz bir güce kapısını açtı. Hafızaların boşluğu hissettirilenlerle dolarken, düğümlenmiş ruhlar aşklarının çekimi sayesinde bir bütün oldu. Ateş'in Hare'ye karşı tavırları ilk tanıştıkları kadar sert değildi. İlk kitaba göre Ateş Mavisi daha eğlenceliydi. Hakan ve Sezgin diyaloglarına çok güldüm. Ruhda olsalar olmayan kalplerinde yansıtılan aşkı, kıskançlığı, arzuyu birebir hissettim ve yine beni betimlemeleriyle alıp götüren bir solukta okuduğum eşsiz bir kitaptı. Fantastik-aşk türündeki seri, altın harflerle yerini aldı kalbimde.
Bu kısacık ama çarpıcı eseri sizlere tanıtmadan önce galiba yazarı Guillermo Rosales'in yaşamından bahsetmem gerek. Neden derseniz, çünkü ; Felaketzedeler Evi yazarından izler taşıyan bir otobiyografik roman niteliğinde.
.
Küba'nın 47 yaşında intihar eden dahi yazarı Rosales'in ağır bir şizofreniden muzdarip olduğu dönemde kaldığı yere benzeyen bir bakımevini konu alıyor kitabımız. Küba devrimi sonrası Castro rejiminden kaçan ve Amerika'ya sığınan Rosales burada hayal ettiğinin tersine tam bir sürgün hayatı yaşar. Ve kendisine konulan şizofreni tanısı sayesinde hayatının büyük bir bölümünü hastanelerde ve bakımevlerinde geçirmek zorunda kalır. Kitaptaki baş karakter William halası tarafından kapatıldığı bakımevi için "Dışarıda bakımevi diyorlardı oraya, ama mezarım olacağını biliyordum ben." derken aslında bu karakter üzerinden yazar kendini dışa vurmuştur.
.
Dediğim gibi Felaketzedeler Evi kısacık ama çarpıcı bir kitap. Hayattan umudunu kesmiş insanların sığındığı, kıyıda köşede kalmış barınaklardan birisi. Yapayalnız ölsünler yada kazananların başına bela olmasınlar diye aileleri tarafından bırakılan yaşlıların durağı. Okurken beni öyle derinden etkiledi ki, çünkü son derece sade ve açıklayıcı bir biçimde yazılmış. Kısa, net, öz, vurucu ve nefes kesici.