“Ah hadi söyle bana, ölünce içimdeki şarkılara ne olacak benim?”
“Çok ağlattınız beni, çok. Ama insan kötü şeyleri çabuk unutuyor. Bakın şimdi size çay demleyeceğim.”
"Hiçbir ev kadını kendini mutfakta asmaz. Yemeklere yas sıçratmaz."
Bu şehir öyle bir şehir ki, küçük bir kız üzülür, üzüldüğü anlaşılmaz. Kuşlar cehennem çığlıklarıyla ötüşür, duyan olmaz. Bir ağaç acıkır, kimse...hiç kimse umursamaz.
Yarım...yarım...yarım.
Her şey yarım.
Oysa ben tamım.
Beni öldürmek isteyen hayat, muhteşemdir!
Ben unutmak istiyorum doktorcuğum. Eskiden olan her şeyi unutmak. İnsan ölürken geçmişi hatırlarsa çok üzülür değil mi? İnsan ölürken kendi kendini niye üzsün ki!
Ben ölüyorum ve hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden falan geçmeyecek. Hissediyorum.
İnsanlar ölünce zaman yavaşlar. Usulca vuku bulur ağır zamanlı olaylar...