İnsan tek başınayken de bir mahşer yeri gibidir,
Şiirlerim, sadece kendimi oyalamak içindir artık
Anladım, hünerimi sunmamın hiçbir yararı yok.
Gecelediğim yerin karanlığı nasıl ifade edilebilir;
Duvardaki pencereye pamuk koy, gecenin mehtabı olur.
Gece, zülüf ve terli yüzün matem gecesiydi
Anlatması zor, çok tuhaf bir âlemdi,
Ağladım binlerce gözle sabaha kadar
Her bir damla yaş ağlayan bir gözdü.
Ey güneş misali dünyası olan.
Köşesine çekilmiş sesi çıkmaz biriydim,
Yüreği yaralarla dolu dert sahibiydim.
Aşk mucidi bize ne zulümler reva gördü