İki mısra okur bir ah çekersin.
İtiraf etmek gerekirse güzel şeyleri pek paylaşmak içimden gelmiyor. Konu kitaplar ve yazarlar olunca...
Eskiden bir alıntının güzelliğini farketmezdim taa ki burayı yani 1k'yı kullandıktan sonra.
Sözcüklerin büyüsünü kalıpların etkisini gördüm. Artık kitapları farklı bir şekil de okuykuyorum daha dikkatli daha hassas, dedektörle altın arayan fukara gibiyim. Kitapları okurken.
(Fukaraysan dedektörü nereden buldun bu apayrı bir konu:),)
Akif İnan'ın okuduğum ikinci güzel kitabı, şiir kitabı diyelim. Birincisi 
Hicret
Evet şiir yazarken nazik olacaksın, kalbin derisi yüzülmüş acısı hissedilecek, taptaze bir acı sinecek göğünde. Bir gayen olacak ona yazacaksın. Bir beyefendi bir hanımefendi olacaksın. Sözcüklerin takım elbiseli olacak. Cümlelerin bir yere girdi mi insalara ayağa kalkma refklesi oluşturacak. Sözcüklerine ses geldi mi koca koca orduları suspus edecek. Yazdıkların habersize dert katsın, derdi olana merhem katsın. Şarap gibi sözlerin olsun eskidikçe güzelleşen. Özünde amber koksun misk koksun. Kendine has bir teri olsun. Kelimeleri çiğnedin mi sindirmesi yıllar sürsün. Öyle kucakla ki yazdıklarını, kucağına altın oranda sığsın.
Biri parmağına diğeri kirpiklerine takılsın. Gözlerini kırpınca kelimler birden şıngırtdatsın. Nefes alsın varım desin. Sen yokken konuşsun, arkanda veled-i salihan olsun...
Bir şiir kitabının neresi anlatılabilir ki?
Anatılacak bir şey varsa o da okuyucuda yaşatılan hezimettir, depremdir, travmadır, beyin şokudur, çalkantıdır, güzelliktir, muştudur, sevecenliktir...
Iki mısra okur... bir ah çekersin. Sonra bekler tekrar okur tekrar ah çekersin.
Sonra bu bana yetersin-dersin-çekip-gidersin.
