Bu kitabı okurken; keşke dağların dili olsa da anlatsa bize tarihin heybesinde sakladığı gerçeği, bir gerillanın yüzünü okşayan rüzgarlar dile gelse diyeceksiniz. Bir yaranın nasıl diyalektik bir örgü ile kabuk bağladığını ve aslında bazı yaraların hiç iyileşemediğini göreceksiniz.
Hikayenin akışı içinde kaybolurken, "Kendini doğurabilir bir insan, kendini tarihin imbiğinden süzebilir ve acının omzuna bir sevgi muskası takabilir". diyeceksiniz. Ben dedim.
Xeyrî Garzan'ın kalbindeki bir damla umudun bütün evrenin yüzünü yıkadığına şahidim. Yazarın içindeki destan büyüdükçe çoğalmış, kendini doğurmuştur.
Her iki cildi de okudum. Kitap, Xeyrî Garzan'ın ilk kitabı vee yazarımız masa başında, rahat yazmadı bu romanı. Ölümün nefes kadar yakın olduğu zamanlarda kaleme almıştır. Bir anı-roman. Lirik bir anlatım, sade bir dil, güçlü bir kurgu ile güçlü imgeler, metaforlar, betimlemeler kitaba derinlik katıyor.
Her coğrafyanın bir tarihi vardır. Orada yaşayan insanları bu topraklara, bağlayan bir tarih. Kitapta tarihsel arkapılan, salt Ermeni Soykırımından arta kalan insan kemikleriyle verilmiyor, bölgenin mitolojik hikayeleriyle de güçlü bağlar kuruluyor.
