Cəmiyyətimizdə sevgidən danışmaq yaxud yazmaq nə qədər qəbul edilən və xoş qarşılanandırsa, seks mövzusunda söhbətlər bir o qədər xor baxılan, pisə yozulan və bəyənilməzdir. Bizim insanımız romantik fikirlər dünyasına yalnız həzin musiqi sədalarının, yaxud da öz normasına uyğun tuluğuna tökdüyü içkinin təsirindən sonra ayaq basa bilir. Daxilindəki heyvani hissləri maskalayan insanlar içindəki tabunu yıxa bilməyəcək qədər aciz, mənəviyyatca çəlimsiz, əqidəcə anormal yaradılmışdır. Hə, məhz öz kimliyindəki məhrumiyyət çərçivələrini aşa bilmir bu insanlar. Təskinlik, təsəlli nədir? Əlbəttə, sevgi! Var? Yoxdur! Bəs niyə özünü və qəlbini mələk hesab edən insanlar ağzı köpüklənənə qədər şövqlə sevgidən danışırlar? Çarəsizlikdən! Onlar real rollarını cəmiyyətdə, toplum arasında olanda deyil, yataqda oynayırlar. İnsanı tanımaq üçün onunla bircə dəfə eyni yatağı adam balası kimi paylaşmaq kifayətdir. Əlbəttə, “adam tanımağın” başqa xeyli üsulları da vardır. Amma heç biri zaman və həyat acısından praktik və məzmunlu deyil.