MimarMaya
@mmrmaya
...yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna...
#138217533
sszyr
#188991246
TCETVELİKORUMACEMİYETİONURSALBAŞKANI
#140176031
Architecture Student
Nevi Şahsına Münhasır
Satürn'ün Halkası
Antalya, 5 Kasım 2001
797 okur puanı
Nisan 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bir hayatı yaşamanın iki yolu vardır,
Zor olanın peşinden gidebilirim ben.
Sakin gökyüzünün altında, bir süre onların arasında dolandım; fundalıkların ve çançiçeklerinin arasında kanat çırpan pervaneleri izledim. Otların üzerinde gezinen yumuşak rüzgârın nefesini dinledim ve insan nasıl olur da bu sakin toprağın altında yatanların huzursuz bir uyku içinde olduklarını düşünebilir diye şaştım.
'Ve benim dostum olacaksın, değil mi?' diye sordu Catherine.
'Hayır, çünkü sen yaşadığın süre boyunca benden utanırsın sonra', diye cevap verdi Hareton. 'Üstelik de beni daha iyi tanıdıkça, benden daha çok utanacaksın. Ben de buna katlanamam.
Okur Takip Önerileri
"Şu dünyada beni babamın hastalığından fazla üzen ve ilgilendiren başka bir şey yok,' dedi Catherine. 'Babama olan sevgimi hiçbir şeyle kıyaslayamam. Ve aklım başımda olduğu sürece de asla ama asla, gerçekten de asla, ne onu üzecek bir davranışta bulunacağım, ne de bir söz söyleyeceğim. Ben onu kendimden bile çok seviyorum, Ellen. Bunu da şuradan anlıyorum: Her gece Tanrı'ya beni ondan sonra yanına alması için dua ediyorum, çünkü onun benim arkamdan üzülmesindense, benim üzülmem daha iyi olur diye düşünüyorum. Bu da benim onu kendimi sevdiğimden daha çok sevdiğimi gösteriyor.'
Ne istediğimi kendim de bilmiyordum; hayattan korkuyordum, hayattan kaçıp uzaklaşmak istiyordum, ama gene de hayattan bir şeyler bekliyordum
Bana çocukluğumda öğretilen şeylere inanmıyordum, ama inandığım bir şeyler vardı. Neye inandığımı ise hiç anlatamıyordum. Bir Tanrı'ya inanıyordum. Ya da daha doğrusu Tanrı'yı inkar etmiyordum. Ama nasıl bir Tanrı'ya inandığımı tanımlayamıyordum.
İnsan yaşıyorken özgürdür
seni kaybettiğimi anlamayacak mıyım
Bilim günümüzde insanın aklına gelen hemen her soruya cevap verebiliyor. Geriye sadece birkaç soru kaldı ve bu sorular anlaĢılması güç olanlar. Nereden geldik? Burada ne yapıyoruz?
Hayatın ve evrenin anlamı ne?
Ondan daha korkusuz, yılmaz bir ülkü adamı düşünülemez! Kararlı, vefalı, azim ve hayat, heyecan dolu olarak yürekten, candan çalışıyor, insanlığa hizmet etmek için elinden geleni yapıyor. Belki hâlâ serttir, amansızdır, hırslıdır, ama her yaptığını Tanrı aşkı için yapıyor.
Kalbim değil, kafam yol gösterir bana. Hırslarım sonsuz, gözüm açtır; başkalarından daha çok işler başarmak, daha yükseklere çıkmak isteğiyle tutuşurum. Dayanaklılığa, kararlılığa, çalışkanlığa, zekâya sonsuz saygım vardır; çünkü insanlığı büyük başarılara, yükseklere götüren yol bu özelliklerdir. Sizinle ilgileniyor, size yardım ediyorsam hayatta çekmiş, çekmekte olduğunuz çilelere acıdığım için değil, çalışkan, düzenli, gayretli, kafalı oluşunuzu beğendiğim içindir.
Onun düşüncesi yarı yarıya doğru çıktı: Kederli düşler görmedim gerçekten; yalnız, sevinçli düşler de görmedim; çünkü hiç uyumadım ki! Küçük Adela’ya kollarımı dolayıp onun o çocuk uykusunu seyrederek –öyle dalgın, dingin, öyle masum– sabah olmasını bekledim. Dipdiriydim, uyanıktım. Güneşle bir ben de kalktım. Aklımdadır, yanımdan ayrılırken Adela uykusunun arasında boynuma sarıldı. Onun küçücük kollarını boynumdan çözerken eğilip yanacıklarını öptüğümü, tuhaf bir acıyla ağlamaya başladığımı da anımsıyorum. Hıçkırıklarım çocuğun o dalgın uykusunu bozmasın, diye yanından ayrıldım. O benim geride kalan yaşantımın simgesiydi sanki. Şimdi karşısına çıkmak üzere giyinecek olduğum kişi de –hem ürktüğüm, hem de deli gibi sevdiğim insan– bilinmez geleceğimin simgesi.
Neyse ki sevincim çok geçmeden başka bütün duyguları bastırdı. Rüzgâr uğuldayarak esiyor, gök gürültüsü çok yakınlardan gümbürdüyor, şimşekler durmadan çakıyor, yağmur da sel gibi yağıyordu, ama iki saat süren bu fırtına boyunca hiç korku duymadım. Fırtına sırasında efendim üç kez kapıma gelerek korkup korkmadığımı sordu. Bunun verdiği güçle, avuntuyla her şeye göğüs gerebilirdim.
Şu son aylarda içimde, onların uyandırabileceğinden çok daha şiddetli duygular uyanmıştı. Onların hiçbir zaman uyandıramayacağı kadar derin, keskin acılar, mutluluklar tatmıştım ben. Şimdi artık bana karşı nasıl davranırlarsa davransınlar, vız gelirdi!