her şeyi kitaplarda olduğu gibi düşünüp tasarlamaya, hadiseleri önceden hayalimde yarattığım gibi görmeye alıştığım için, o garip olayı bir an kavrayamadım.
“bakın, karşınızdaki insana bakın. utanmayın ondan. sokakta rastlasaydınız öldürmek mi isterdiniz onu? ne yaptı size de bu kadar nefret ediyorsunuz ondan? suçu ne? niçin sevmeyecekmişsiniz onu? önce siz dostluk gösterin bu kadına, ondak sonra başkaları da dost olacaktır onunla!”
“ah, ucuz değilmiş! ödeme konusunda acaba…”
“taksit mi?” diye sordu Mishima. “bizde ha? şaka ediyorsunuz herhalde, isterseniz bir de düzenli müşterilerimiz için bir kart yapalım.”
uyuyamadığı için atom bombasını icat etmiştir, diyorum içimden, resmini yıllar önce bir ansiklopedide gördüğüm adam için. ben de uyuyamadığım için yürüyorum odanın içinde. pencereden kapıya. beş adım.