Bir arkadaşının yazdığı şiirin evde kitaplarının arasında bulunmasıyla başlayan ve oradan Diyarbakır Cezaevine kadar uzanan bir sürecin anlatıldığı okunması gereken bir eser. Çok ciddi suçlamalarla (!) ve adaletli bir yargılamadan sonra (!) cezaevine giren, orada falakaya yatırılan insanları ve merhamet edip (!) falakaya yatırılan tutukluların ayaklarını tuzlu suya koyup şişkinliği indikten sonra tekrar falakaya yatırıldığını, tuvalete gitmek için çıkıldığında gidene kadar dayak yenilen ve kapı açık tutulup, gardiyanların gözü önünde ihtiyaçlarını gidermeye mecbur bırakılan insanları , kamışlarına elektrik verilen insanları, suçunun ne olduğunu bilmeyen insanlara suçunu söylemediği için bayıltana kadar dövüldüğünü anlatır bu eser. O günlerde yapılanların sadece çok küçük bir kısmına yer verilebilmiştir kitapta.Küçük bir araştırmayla ortaya çıkıyor ki orada yapılmış olan işkenceler, kitapta anlatıların yüzlerce katından fazladır. Hiç Kürtçe bilmeyen anneden söz edilip şu cümleye yer veriyor : Ve bu bay Kürt yok diyordu. Kürt yok!
Güneş yok dermiş gibi, ay yok, yıldız yok dermiş gibi... Bir halk nasıl inkar ediliyordu!
