Sosyal medyada öylece gezinirken birden karşınıza bir alıntı çıkıverir de 'yazar/şair olsaydım bunu muhakkak ben yazmış olurdum.' dersiniz ve kendinizi o an alıntı ile birlikte düşlersiniz ya, sevgili Didem Madak ile bende böyle tanıştım.
Ama böyle tanışmak istemezdim, şiirlerini okudukça öğrendim. Onunla gerçek hayatta, gerçekten tanışmak isterdim. Bir ağacın gölgesinde (ahlat ağacının gölgesinde!) onunla şu andan konuşmak isterdim. Muhtemelen o da çocukluğundan bahsetmek istemezdi. Annesinden bahsetme konusunda kararsız kalır, Füsun desem 'ah derdi galiba, ah!'
Babasına olan kızgınlığını şiirlerinde bahsederdi. Bir âhın içine birkaç şiir sığdırırdı belki.
...
Her insan bir hikayedir benim için. İçinde binlerce duygular barındıran okundukça, dinlendikçe kâh güldüren kâh ağlatan.
Sevgili Didem Madak, bir hikayenin hüzünlü karakteri olurdu sanırım. Sevdiğinden ayrılmış, ailesini kaybetmiş, mutluluklar sığınağı olmuş bir kadın. Bazen düşünüyorum, Didem'i ve şiirlerini neden bu kadar çok seviyorum diye. Sonra şiirlerinde geçmişimi, maziye olan özlemimi buluyorum. Çocukluğumu geçirdiğim o mahalleyi, kardeşimle çokomel kağıtlarını atmaya kıyamayıp teker teker düzleştirip sakladığım zamanları, mavi kuşumu.
Didem'in şiir kitaplarını okumanızı değil, hissetmenizi istiyorum sevgili dostlarım. Hepimizin o satırlarda bulabileceği bir güzellik var, keyifli okumalar.
Kasım, 2019.
